Wie het terrein binnenkomt, moet toch even goed rondkijken: “Is het echt zó klein?” Het terrein kan op zijn max vijftienhonderd man verwelkomen. Vanavond is het duidelijk niet uitverkocht, er zijn misschien zo’n duizend man op de bak gitaren afgekomen. Helemaal rustig is het als voorprogramma The Indien begint. The Indien mag dan op het moment met nog maar één ep (‘Cologne’) op zak rondlopen, de band gaat al wel redelijk hard. Natuurlijk is DWDD al aangedaan en zijn ze al uitgeroepen tot 3FM Serious Talent. Het is tegenwoordig allemaal niet meer zo spannend als haast elke band dit voor elkaar krijgt, maar toch steekt The Indien boven de nieuwe middenmoot van de popbandjes uit. Melancholiek is het sleutelwoord in een optreden van het vierkoppige The Indien, zo ook vanavond. Terwijl The Indien de laatste zonnestralen meepakt in het optreden, is het publiek niet echt onder de indruk. “Er mag gedanst worden!”, wordt maar flauwtjes ontvangen, meeklap-momenten worden door misschien honderd mensen meegedaan die ongeduldig op Di-rect zitten te wachten. De ongeduldigheid van het publiek weet zich gelukkig niet onder de huid van de band te zitten, want die speelt vrolijk en vooral strak door.
Di-rect nog steeds niet kapot te krijgen
Strakke, maar veel te korte show op Onderstroom
De laatste van de drie zomerconcerten is aangebroken! Di-rect zal vanavond de Houtkade afsluiten in het teken van 700 jaar Vlissingen, maar ook in het teken van hun vijftienjarig bestaan. Het voorprogramma wordt verzorgd door The Indien. De laatste zonnestralen kunnen zich nog door het aankomende pak wolken wurmen, maar de hitte houdt aan.
Di-rect
Het zal je niet ontgaan zijn, maar toch voor hen die het nog niet hadden gehoord: Di-rect loopt alweer vijftien jaar podia onveilig te maken. Sinds zanger Marcel Veenendaal aan de band is toegevoegd, is het garagerockgehalte in de band verdwenen en besloot de band zich meer op poprock te richten. De gehele set is dan ook gewijd aan de drie laatste albums van de band. Als Di-rect opkomt, is het veld al wat voller gelopen, is het publiek al wat losser (de bar doet goede zaken) en Di-rect heeft er zelf ook veel zin in. Veenendaal is op zichzelf al een bijzondere verschijning. Nee, het is geen hippie die het podium bestormt om politieke statements te maken, het is écht Veenendaal. Spijkerbroek, witte blouse en roze zonnebril: hij is zo uit de jaren zestig komen wandelen. Di-rect mag dan niet meer de ruigere randjes van vroeger hebben, de Hagenezen kunnen nog steeds een flink potje gitaren smijten op ‘Walk With Me’, een nummer dat uit drie secties bestaat, al wordt het rustigere stuk live niet uitgevoerd. Spike weet intussen met zijn gitaar een politiesirene na te bootsen wat flink wat telefoons doet opstijgen (“Dat moet ik filmen!”). Het publiek wordt onder stroom gezet met ‘Electric Submission’ en natuurlijk komen ook de grote hits voorbij zoals ‘Times Are Changing’, ‘This Is Who We Are’ en ‘Invincible’. Het publiek van Onderstroom is goed ingespeeld op Di-rect: de mensen zingen mee waar mogelijk, springen mee waar het hard gaat en eisen zelfs een ongeplande toegift op na de korte set. De toegift bestaat dan uit ‘Brown Sugar’ van de Stones.
Hoewel Di-rect tegenwoordig alleen nog maar draait om Spike en Veenendaal, hoewel we misschien wel nooit meer ‘Inside My Head’ zullen horen, Di-rect is meer dan springlevend. Veenendaal is natural high (helaas niet op de setlist geplaatst) en de rest speelt zich te pletter. Het publiek mag zich weer naar huis of naar de afterparty in De Piek begeven onder het geluid van Louis Armstrongs ‘What A Wonderful World’. Wij kijken in ieder geval weer uit naar volgend jaar!