Vanavond is de Rabozaal van Gebouw-T omgedoopt tot luister- en fluisterzaal. Praten is prima, maar liever aan de bar in de foyer. Dit heeft direct al effect tijdens het voorprogramma. Willow Garden is de support act die de broers uit Assen hebben meegenomen. Belangstellend en geluidloos luistert een halfvolle zaal naar de folksongs van deze broer en zus uit Hengelo. Bij een prachtige cover van Townes van Zandt besluit een enkeling zelfs voor het podium te gaan zitten.
Als daarna in het donker twee personen het podium betreden, heb je aan hun lange magere silhouetten genoeg om te weten dat Tangarine gaat beginnen. De tweelingbroers beginnen de avond met wellicht een van hun mooiste nummers, ‘Never To Remain’. Hun kenmerkende kracht, de harmonieuze zang met identieke stem, is gelijk hoorbaar en de invloeden van Simon & Garfunkel onvermijdelijk. Wat volgt is de rest van de band, met onder andere producer Matthijs van Duijvenbode (Tim Knol, Douwe Bob) op de toetsen. Zij zorgen ervoor dat het ritme omhoog gaat terwijl voornamelijk werk van de laatste plaat wordt gespeeld. ‘Move On, John’, ‘Eyes Keep Looking’ en het aanstekelijke fluitdeuntje van ‘It’s Alright’ gaan er in een ongedwongen, enthousiast tempo doorheen en ontaarden soms in uitgerekte improvisaties waarbij ‘the boys’ bewijzen ook te beschikken over de nodige rock allures. Sommige songs worden aangevuld door de pedal steel van de gitarist dat het geheel een zwoele countrysfeer geeft. Vervolgens staan de twee mannen weer met alleen een spotlight voor de microfoon om ‘Robert’ voor te dragen, een nummer over een clochard uit hun woonplaats. Ook spelen ze een fantastische cover van ‘Blowin’In The Wind’ van hun andere held, Bob Dylan.
Als daarna in het donker twee personen het podium betreden, heb je aan hun lange magere silhouetten genoeg om te weten dat Tangarine gaat beginnen. De tweelingbroers beginnen de avond met wellicht een van hun mooiste nummers, ‘Never To Remain’. Hun kenmerkende kracht, de harmonieuze zang met identieke stem, is gelijk hoorbaar en de invloeden van Simon & Garfunkel onvermijdelijk. Wat volgt is de rest van de band, met onder andere producer Matthijs van Duijvenbode (Tim Knol, Douwe Bob) op de toetsen. Zij zorgen ervoor dat het ritme omhoog gaat terwijl voornamelijk werk van de laatste plaat wordt gespeeld. ‘Move On, John’, ‘Eyes Keep Looking’ en het aanstekelijke fluitdeuntje van ‘It’s Alright’ gaan er in een ongedwongen, enthousiast tempo doorheen en ontaarden soms in uitgerekte improvisaties waarbij ‘the boys’ bewijzen ook te beschikken over de nodige rock allures. Sommige songs worden aangevuld door de pedal steel van de gitarist dat het geheel een zwoele countrysfeer geeft. Vervolgens staan de twee mannen weer met alleen een spotlight voor de microfoon om ‘Robert’ voor te dragen, een nummer over een clochard uit hun woonplaats. Ook spelen ze een fantastische cover van ‘Blowin’In The Wind’ van hun andere held, Bob Dylan.
Veel diversiteit dus vanavond en het verveelt geen seconde, mede omdat de stille momenten worden opgevuld door de flauwe humor van de broers. Met dit optreden van vanavond laten deze eigenaardige muzikanten zien en horen dat hun muziek tijdloos en oprecht is. Jammer genoeg dringt dit nog niet helemaal door bij een jongere generatie.