The Mad Trist test zichzelf in Goes

Orange Maplewood zorgt voor vuurwerk in ’t Beest

Tekst: Gijs Kamphuis Foto's: Andre Joosse ,

Een absolute belevenis voor oor en geest. Dat vindt VPRO-DJ en 3voor12 coryfee Erik Corton van het debuut van The Mad Trist. De Limburgers werden twee jaar geleden zonder aanwijsbare reden gehypt, gingen sky high en daarna via de achterdeur stilletjes weer af. Nu zijn ze terug met de ‘altijd moeilijke tweede’. Blijkbaar is de band er niet helemaal gerust op want ’t Beest mag fungeren als try-out podium. In het voorprogramma staat het minder bang uitgevallen Orange Maplewood, dat voor een kleine Zeeuwse inbreng zorgt.

'Wat goed is, komt snel', zo luidt het spreekwoord. Maar 'wie in zijn bed pist moet zelf de lakens wassen'. Ook zo’n mooie tegelwijsheid. Alleen allebei totaal niet van toepassing op The Mad Trist. De hype was een foutje. Kan gebeuren. Daar hadden ze zelf ook niet om gevraagd tenslotte. Hier staat een band die zich thuis voelt in het clubcircuit. Die op het podium in het verre Zeeland veel beter tot zijn recht komt dan onder de lampen in Hilversum. Waarom? Simpel. Het is een leuke band maar niets meer dan dat. Er is geen wow-gevoel, geen tjonge-wat-een-nummer-nummer. 

Ondanks dat er met wisselend succes spanningsbogen worden gecreëerd en steeds geprobeerd wordt 'het lied’ interessant te houden. Een nobel streven van, dat mag gezegd, prima muzikanten. En met een nieuwe drummer, Roy Moonen. Wat een beest! Het stonerrocklabel dat ooit opgeplakt werd, is vervaagd. De nummers van het tweede album ‘Animals & Acrobats’ neigen meer richting Foo Fighters meets Muse. The Mad Trist wil gewoon graag muziek maken. Maar dat try-out etiket? Beetje overdreven toch. In Limburg zijn de zalen vast vol maar als je voor de officiële tour naar Den Helder rijdt, is het waarschijnlijk net zo druk als hier vanavond. En dat is lang geen volle zaal.

Het voorprogramma bestaat deze avond uit drie snotneuzen die zichzelf Orange Maplewood noemen. Kettingrokende en bier zuipende ketters zijn het, maar wel prima muzikanten die ongecompliceerd keihard willen rocken. Voor de duvel niet bang. Geïnspireerd door de gitaarhelden van de 60’s en 70’s met een Nirvana-sausje. Zo is de muziek van dit speedtrio te omschrijven. Zeker tijdens het slotakkoord waarin heerlijk ouderwets het drumstel gesloopt wordt. Het Zeeuwse tintje komt van geluidsman en geboren Bresjaander Mathijs Corijn. Hij is een soort vierde bandlid en is op deze manier weer even terug thuis.