Stuurbaard Bakkebaard en De Kift blijven apart

Anders dan anderen

Wiebe Radstake ,

Stuurbaard Bakkebaard (SBBB) komt na een stille periode terug met een nieuw album en speelt een veel rauwere live set van smerige trashblues. De Kift bestaat 25 jaar en viert dat met nummers van de platen 'Vlaskoorts' en 'Koper'. Twee bands die anders dan anderen zijn.

Terwijl Gebouw T nog maar half gevuld is met toeschouwers komt Stuurbaard Bakkebaard klokslag negen uur op en vraagt zanger Timo van Veen of de aanwezigen naar voren kunnen komen. Het weinige publiek scharrelt langzaam naar het podium toe en verdient hiermee het etiket 'beste publiek ooit', volgens de band. Na deze opmerking zet Stuurbaard Bakkebaard direct het nieuwe nummer 'Lost My Shadow' in, dat sinds kort ook op hun site te beluisteren valt. Stuurbaard Bakkebaard is terug bij zijn rauwe sound. Na het vertrek van DJ DNA (Urban Dance Squad) treedt Stuurbaard Bakkebaard weer op in zijn originele driamansbezetting. Songs van de nieuwe plaat die deze maand moet uitkomen, worden afgewisseld met ouder werk als 'Slippin’ On Your Tea', 'Crackhouse Mayday Suicide' en 'Ou Est Le Bon Bon'.  De band is heerlijk op elkaar ingespeeld en afgestemd. Nieuwe composities  grooven zoals we van SBBB gewend zijn en het chaotische contact met het publiek van Timo van Veen is een show op zich. 

Tijdens de ombouw  speelt in de foyer een figuur met kapiteinspet liedjes over gewonde meisjes en seks met moeders maar al snel begeeft het publiek zich terug naar de zaal voor de volgende eigenzinnige band van vanavond.  

De Kift bestaat 25 jaar en daarom is deze tour een reprise van ouder werk. Vanavond zijn het de platen 'Vlaskoorts' en 'Koper' die bijna in zijn geheel gespeeld worden. De band begint met een geprojecteerde film die je gelijk binnentrekt in de wondere wereld van De Kift: een theatrale en muzikale wereld vol enthousiasme. Mooie tekeningen en filmpjes waarin treinen het hoofdthema vormen, zorgen ervoor dat de show helemaal af is maar het gaat uiteindelijk toch om de muziek. Die wordt gemaakt met een drumstel dat van de rommelmarkt lijkt te komen, blazers, een verragde bas, gitaar en nog veel meer instrumenten. Wat opvalt is dat ze veel meer dan in shows van een paar jaar geleden met samples werken. Geluiden van vogels, applaus en een mannenkoor klinken vanuit de achterkant van de zaal. Zo bevindt jij je letterlijk middenin de muziek.  De Kift speelt een zeer lange set en het publiek is er niet altijd even bij: er wordt veel gekletst in de zaal en dat leidt soms tot irritaties. Ferry Heijne wisselt zijn rol als zanger af met oude bekenden Frank van den Bos en drummer Wim ter Weele. De samenzang gaat de kift geweldig af en vreemde ritmes worden met het grootste gemak gebracht. 

Nummers die er echt uitschieten zijn het 'Vorstin' (qua emotionele zang), 'P.' (met bijna hilarische 'engelen' koren) en natuurlijk het nummer 'Nauwe Mijter' (dat gewoon een ontzettend dansbaar nummer is). Het publiek blijft bij de show betrokken mede doordat er zoveel onverwachte dingen gebeuren. De muzikanten wisselen  binnen een nummer zo'n vier keer van instrument en één van de mooiste acties is dat de Kift ook kan playbacken: ze pakken een biertje en de muziek speelt (draait) verder. Een verhaal over het stratenplan van Bergen op Zoom en de o zo beroemde koeken is een prachtige inleiding voor een nieuw nummer en zo blijft De Kift je maar verbazen. Zelden zie je muzikanten op zulk hoog niveau muziek maken en je vraagt je soms af waar de grens ligt tussen theater en realiteit. Je bevind je nu in de werkelijkheid van De Kift.

Het verschil in leeftijd tussen leden van publiek maakt duidelijk dat De Kift nog lang niet aan stoppen hoeft te denken. Op naar het 50-jarig jubileum!