Geppetto & The Whales vechten voor aandacht

Geert & the Chiefs uitstekend voorprogramma folky PopAanZee

Janna Schoonakker en Andre Joosse ,

De Vlaamse belofte op de affiche van PopAanZee in de Pit, Geppetto & The Whales, heeft aan het begin van zijn optreden moeite de zaal over te halen met hun indiefolkrock. Het publiek uit Terneuzen sloot het Zeeuwse voorprogramma Geert & The Chiefs makkelijker in de armen.

Tijdens de eerste nummers van Geert & the Chiefs loopt de zaal aardig vol. Veel locals en wat Belgen die speciaal voor de hoofdact komen. Frontman Geert van Oorschot kennen we nog van de vele talentenjachten die onze provincie rijk is. Hij won bijvoorbeeld Steenworp vorig jaar. Met zijn band zit Geert alles behalve stil. Na een EP-release eerder dit jaar is hij alweer druk aan het schrijven geslagen. Ook vanavond is er een verse compositie in première gaat. 

De singer-songwriter en zijn band pakken zonder moeite de zaal in. Met hun vrolijke folkpop houden ze zonder moeite de kijkers bij de les. Geert & Co genieten er ook zichtbaar van wat het een plezier maakt naar het energieke optreden te kijken. 

Geppetto & The Whales is een belofte uit het Vlaamse. De Antwerpenaren lieten voor het eerst van zich horen op de Humo Rockrally, de bekende talentenjacht die tweejaarlijks het nodige talent presenteert. Ze hebben net een mini-tour in Nederland achter de rug, met onder andere een optreden bij De Wereld Draait Door. De folky indierock van de band doet denken aan Arcade Fire en Mumford & Sons; niet de minste bands om mee vergeleken te worden. 

Het zestal laat zien dat deze vergelijking meer dan terecht is. We krijgen een mooi en verzorgd optreden van de heren te zien. De melancholische nummers worden ondersteund met een mix van folk tot stevige rock. Net als hun songs heeft ook het optreden een doordachte opbouw:  een instrumentale intro, waarna rustige en uptempo liedjes elkaar afwisselen. Ook kent de band wel drie zangers die om beurten de vocalen voor hun rekening nemen en daarnaast ook prachtige meerstemmige stukken inzetten. Ook de instrumenten, waaronder banjo, worden onderling vaak uitgewisseld. 

Toch lijkt de band het publiek niet voor zich te kunnen winnen. Aandachtige toeschouwers van het voorprogramma lijken opeens drukker bezig met andere zaken. Een ode aan de Clint Eastwood film 'Letters From Iwo Jima' brengt daar verandering in. Een sober, maar erg mooi liedje krijgt uiteindelijk de druk kletsende zaal muisstil en na afloop smekend om een toegift. De band geeft hier gehoor aan met nog twee laatste nummers.