Aan livemuziek is er tijdens de Visserijfeesten doorgans geen gebrek. Ook bij café De Bounty niet. Op de zaterdag van het weekend vol feestelijkheden heeft de organisatie de muziek hier gebundeld  tot een officieel mini festival: Kaaipop. Met op het affiche drie bands. Pebbels And The Bambams, The Seatsniffers en Julian Sas. 

Het Gelderse Pebbels And The Bambams heeft vandaag een sleutelrol. Het rocktrio opent en sluit het gratis evenement. De band speelt voornamelijk covers, zeker in de avondset. AC/DC, Normaal, Status Quo, dat soort werk. Maar ook minder bekende nummers van Bintangs en George Thorogood.
In de middag set speelt het trio ook eigen werk, veelal in de lijn van de bovengenoemde artiesten.  Een stevige mix van rock en blues met daar overheen het niet direct verfijnde stemgeluid van zangeres Pebbs (Marion van Wijk). Het past wel bij de stijl muziek die al net zo ongepolijst is.

Het Belgische The Seatsniffers tapt uit een iets ander vaatje. Met een aardige combi van Roots, rockabilly, surf en een vleugje blues proberen ze het publiek in te pakken. Dit lukt maar deels. Zeker ook omdat de geluidsboxen te ver naar binnen staan waardoor alleen de zanger en drummer goed te zien zijn. Een dom euvel waar alle bands mee kampen trouwens. Met een optredenlijst om bang van te worden en discografie van vele platen weten de Antwerpenaren wel hoe ze muziek moeten maken. Het is voor een dag als vandaag prima muzikaal behang. Jammer voor de band maar verder dan een beleeft applausje krijgen ze de Bresjaanders niet.

Bluesgitarist Julian Sas kampt bij aanvang met nog een ander probleem, namelijk hemelwater. De regengoden zetten alle sluizen open en de 2e Zandstraat mag dan deels overdekt zijn, aangenamer wordt het er niet op. Pas aan het eind van het optreden wordt het wat droger en durven de fans voor het podium een dansje te doen.
Met Tenny Tahamata op bas en Rob Heijne op drums heeft Sas een uitstekende basis achter zich. Hij zelf mag zich dan uitleven met slide en soepel vingerwerk. Uiteraard mogen een aantal covers van Sas zijn grote  held Rory Gallager niet ontbreken, iets wat ook het publiek wel aardig vindt. Sas is daarmee een goede hoofdact voor een festival dat niet overdreven druk bezocht is, wat schoonheidsfoutjes kent maar over het algemeen gemoedelijk is. Volgend jaar misschien nog een band erbij, dan gaat het echt ergens op lijken.