Om twee uur in de middag is het nog redelijk rustig in Bluestown. De campinggangers zijn nog aan het bijkomen van de vorige dag terwijl de lokale bluesliefhebbers even naar huis zijn voor een douche en een goed ontbijt.

De dag begint voor ons met het einde van het Veldman Brothers optreden. De broers afkomstig uit Nederland spelen een lekkere swing, de één gitaar en de ander vette partijen Hammond en mondharmonica uiteraard ondersteund door hun backline. De slotakkoorden van de heren klinken duidelijk goed, een mooie opening van de dag.

De driemansformatie J.W.Jones uit Canada gaat verder in de lichte bluesstijl. De swing komt regelmatig terug op het festival, wat mij betreft een goede keuze van Peter Kempe. Halverwege geeft J.W. nog een showtje weg met een instrument-wissel-act. Best leuk en knap ook, even wat overnemen van de ander om later weer op hun eigen instrument verder te gaan.

Nog meer goeds van R.J.Mischo, deze Amerikaan wordt bijgestaan door een Duitse band. Mischo is, naar eigen zeggen, altijd alleen op pad en speelt in Europa op dit moment met The Houserockers. Het geheel is mooi compleet met uiteraard bas, drums en gitaar en –opvallend- een vrouw achter de toetsen. Dit geeft een breed geluid en een prima muzikaal en knallend resultaat.

Erg verassend in de line up zijn drie jonge gasten uit Ierland. The Deans, zoals ze heten, staan op het podium alsof ze oude rotten in het vak zijn. Hun stijl is niet erg bluesy maar wel apart wat direct positieve geluiden oplevert. Daarbij vertoont hun uitstraling dan weer gelijkenissen met stijl van een paar decennia geleden, tot de make up rond de zanger zijn ogen aan toe. Vrij pittige muziek om te spelen en erg afwisselend. Na twee nummers erg tekeer gaan zetten ze hun gitaren weg om alleen begeleid door handklap verder te zingen. Vervolgens wordt akoestisch gespeeld om later weer het gaspedaal in te drukken. Hoezo afwisselend?

De grande diva Candy Cane is een verschijning op zichzelf, het publiek spreekt gekscherend zelfs over twee verschijningen. Maar bovenal maakt ze erg lekkere muziek met haar zoon op de drums en verder nog een dame die haar gitaar goed beheerst. Vooraf werd alom verkondigd dat ” hoe meer Jack Daniels er in gaat, hoe beter ze gaat spelen.” En zo geschiedde. Na de verkondiging dat cd’s verkocht en gesigneerd werden, vist Candy twee merkstiften uit haar enorme decolleté. Het publiek verbaast zich erover dat het bij slechts twee stiften blijft maar vermaakt zich bovenal prima bij deze goede en lollige show.

Veel publiek is gekomen voor de lokale blueshelden van The Juke Joints en dat is logisch, de band staat immers garant voor een feestje. Na een paar nummers wordt Sander Elderkamp op het podium gevraagd een nummertje mee te drummen. “De één na beste drummer van Zeeland”, zegt Kempe met een grijns. De drummer van de The Blue Clay is inderdaad een muzikaal talent met meer dan alleen oor voor de maat slaan. The Juke Joints spelen niet erg lang en brengen zodoende als goede huisvaders het uitgelopen programma weer op schema.

Zo kan David Gogo uit Canada op tijd beginnen. Hij doet denken aan Walter Trout, iemand die je zo omver kan spelen. Zwaar werk om naar te luisteren, niet vanwege de sound maar gewoonweg door het overweldigende spel. Een snel achterover geslagen bierfles wordt gebruikt als slide terwijl de Canadees hierbij droogjes kijkend tekeer gaat. Het publiek is onder de indruk. Ondersteund door wederom een vet Hammondorgel maakt deze show dit een mooie laatste act voor Kwadendamme 2010.

Een geslaagd festival, goede bands, uitverkocht en een hoop lol. Op naar editie 19 in 2011!