Jaren geleden organiseerde café Baarends ieder jaar op Koninginnedag een middag met bandjes op het Damplein in Goes (a.k.a. 'het pleintje voor de V&D'). Op den duur was dit afgelopen, dit tot grote teleurstelling van de bands en hun fans, die nu opeens geen plek meer hadden om naartoe te gaan op Koninginnedag. Tot vorig jaar! Toen besloot bistro 'De Gans' de organisatie op zich te nemen, en de lokale bands op die manier weer een podium te bieden. Vrijdag was het tijd voor de tweede editie van 'Ganzen-Pop'.

In verband met de hoosbuien 's ochtends begon het festival een uurtje later dan gepland. Na wat wachten is het rond één uur dan toch tijd voor de Goesse band Scarabee. Al snel is iedereen de regen vergeten door de zonnige britpop die over het plein klinkt. De band staat in het begin wat stijfjes op het podium, waardoor het haast lijkt alsof ze er eigenlijk niet zo'n zin in hebben. Na ongeveer een kwartier veranderd dit en komt er wat meer beweging in. Veel voorbijgangers blijven staan om te kijken, en al snel staan er ca. 60-70 man op het pleintje waar een half uur geleden nog niemand te bekennen was. Een goed teken! De zang schiet vooral tijdens de rustigere stukken wel wat tekort. Misschien doordat er geen monitors aanwezig zijn? Hoe dan ook steekt verder alles prima in elkaar. Het publiek weet het optreden dan ook zichtbaar te waarderen.

Dan is het de beurt aan Zaniac. De catchy poprock liedjes van deze zonnige band zorgen gelijk voor een vrolijke stemming. Het is leuk om te zien wat de band met oude bekende nummers heeft gedaan, zoals het nummer 'Johnny' dat wat aanpassingen heeft gekregen ten opzichte van de cd versie. Hierdoor is het ook voor mensen die de cd al kennen nog steeds verrassend, en past het nummer bovendien beter bij een live optreden. De manier waarop de band op het podium staat is niet optimaal, zo staat de bassist in een hoekje gestopt recht achter de gitarist die voor hem staat, terwijl aan de andere kant van het podium ruimte zat is. De kenmerkende stem van zangeres Anouk klinkt prima, al is ze soms niet meer te horen als ze zachter gaat zingen en niet meer boven de band uit komt. Het is leuk om te zien hoe de band het publiek bespeelt door bijvoorbeeld stukken mee te laten zingen, of door stickers in het publiek uit te delen tijdens het voorstel-nummer. Hoe dan ook een prima, lekker vrolijk optreden.

Al tijdens het opbouwen van het podium is duidelijk dat het optreden van Zinkzand iets bijzonders gaat worden. Op het podium zijn onder andere een wastobbe bas, een cajón en een strijkijzer te zien. De muziek doet onherroepelijk aan Tom Waits denken, en klinkt treurig en uitzichtloos. Het is verbazingwekkend hoeveel gevoel de band in hun muziek kan stoppen met zulke eenvoudige instrumenten. Niet alles klinkt altijd even perfect en gepolijst, maar dat is juist het idee: deze muziek hoort juist een beetje ruw te klinken. Zelf mis ik een beetje de lage tonen, en vraag ik me af of in sommige gevallen een bas of een basgitaar niet iets toe zou voegen aan het geluid van de band. De bezoekers vinden het in elk geval prima en deinen in het zonnetje heerlijk mee op de hypnotiserende muziek.

Jay Minor & The Early Birds behoeft eigenlijk al geen verdere introductie meer. Al snel zit het inmiddels redelijk grote publiek te luisteren naar de  mooie, folk-achtige liedjes. Een vergelijking met Mumford and Sons zal ik maar niet maken want ik geloof niet dat me dat in dank zal worden afgenomen, maar ik denk dat de populariteit van die band er wel voor zorgt dat er meer mensen geïnteresseerd zijn in het soort muziek dat Jay Minor maakt. Hoe dan ook klinkt de muziek weer even goed als altijd, zelfs met een geblesseerde bassist, en droomt het merendeel van het publiek heerlijk weg bij de fijne luisterliedjes.

Het eerste nummer van Audiofungus begint erg rustig (“zijn ze nu al aan het spelen?”) en wordt langzaam maar zeker steeds harder, om uiteindelijk tot een soort geluidsexplosie te komen. Knap gedaan, en erg fijn om naar te luisteren! Na een aantal bekende nummers komt er wat nieuw werk voorbij dat ik nog niet kende, en het lijkt erop alsof de band ervoor heeft gekozen om in de nieuwe nummers meer instrumentale stukken terug te laten komen. Een goed idee! Het beste nummer van Audiofungus vond ik tenslotte nog altijd het volledig instrumentale 'Jane Doe'. De nieuwe nummers lijken helaas wel erg veel op de oude nummers en op elkaar. Wat mij betreft zou iets meer afwisseling geen kwaad kunnen. Interactie met het publiek is er amper en ook de bandleden onderling hebben bijna geen contact met elkaar. Dit zou een onderdeel van de act kunnen zijn (mysterieus/onbereikbaar) maar op een festivalletje als dit, dat er vooral voor de gezelligheid is, komt het wat kil en ongeïnteresseerd over.

Inmiddels is het etenstijd geweest en dus is er nog maar een handje vol bezoekers over om te zien hoe Custom Made het podium beklimt. De band bespeelt de bezoekers prima en er ontstaat een haast intieme sfeer op het pleintje waar een uur geleden nog zo'n 100 man stond. Rustigere, relaxte rock nummers worden afgewisseld met wat stevigere hardrock. Stuk voor stuk nummers waardoor je jezelf in een 'chevy' route 66 uit ziet rijden. Technisch steekt alles prima in elkaar, het is duidelijk dat de muzikanten weten wat ze doen. De karakteristieke stem van de zanger geeft de band een eigen geluid, en past prima bij de muziek. Tijdens het nummer 'Jezus' komen er een hoop kerkgangers voorbij die achter het podium langs richting de binnenstad lopen, wat af en toe tot leuke tafereeltjes leidt. Custom Made heeft me in elk geval weten te overtuigen, en was een prima afsluiter van deze geslaagde dag. Het is jammer dat het inmiddels zo rustig was, want deze band verdient veel meer aandacht.