Vanavond staan er in ’t Beest drie bands op het affiche dat tot stand is gekomen in samenwerking met PopAanZee: het Zeeuwse Headmode, The Runaway Brides uit Berlijn en  uit Kopenhagen Baby Woodrose.

 

Headmode met als thuisbasis Zierikzee deed mee aan het eerste project van PopAanZee in 2008. Het laatste jaar hebben we echter nog weinig van het trio gehoord, maar achter de schermen zijn de heren druk bezig met nieuwe nummers schrijven, nu mogen zij de avond openen.

 

De band geeft een goed optreden weg waarbij vooral de drummer de aandacht naar zich toe trekt met strak spel. De mooie rocksongs lijken te zijn beïnvloed door de Pixies en de Foo Fighters, de metalsound die we in de beginjaren van de band nog wel eens konden ontdekken, is volledig naar de achtergrond verdwenen. Enig minpunt van het optreden is de statische stageact van de heren, ze lijken vastgeplakt te staan achter hun microfoons. Hierdoor kan het contact met het publiek wat beter, al is dit wellicht ook te herleiden aan de wat lege zaal. Jammer, want deze band verdient een flinke springende menigte voor het podium.

 

De vier dames van The Runaway Brides hebben heel wat minder problemen om contact te maken met het inmiddels toegestroomde publiek. Hun vrolijke countrypunk zweept ’t Beest op en er wordt vrolijk meegedanst. Met enige regelmaat klinkt er een harde ”Yihaaa!” uit het publiek. De band is afkomstig uit Berlijn en bestaat uit enkele oorspronkelijk Amerikaanse dames en een Nederlandse schone, bassiste Iris Romen uit Maastricht.

 

Met het overduidelijk Amerikaanse accent en met originele instrumenten zoals de mandoline en het wasbord is pure country hoorbaar. De punkinvloeden zijn vooral te vinden in het tempo én de van drank en foute mannen gevulde teksten. Nummers als You Only Like Me When I’m Drunk en Ditch The Bitch, zijn duidelijke statements. Met deze dames valt niet te sollen!

 

Hoofdact vanavond is het Deense Baby Woodrose. Drie heren in standaard bezetting spelen vette stonerrock met een alternatief indie sausje. Terwijl de ritmesectie monotoon doordendert maken psychedelisch klinkende gitaarsolo’s en de  rauwe zang van Lorenzo Woodrose de muziek af. De nummers zijn lekker catchy en dus toegankelijk zodat niet alleen de stonerfans uit hun dak gaan. De ervaren heren van Baby Woodrose geven alles, de energie en bijhorende zweetdruppels spatten de zaal in! Na elk nummer moet er even tijd genomen worden om de drumkit weer op zijn plaats te zetten om daarna weer los te gaan. Een rockshow zoals het hoort, hard en zweterig.