Een uurtje na aanvang rammel ik aan de deur van ’t Beest. Het ZLHC helps KIKA fest is net aan zijn tweede act van vandaag begonnen, in totaal staan er dertien bands op het programma. Hardcore van één uur ’s middags tot middennacht, kom maar op!
Direct als ik het programmaboekje in handen krijg baal ik de eerste act gemist te hebben. Het Nederlandse State of Mind heeft het festival aan het begin van de middag geopend en hun merchandise ziet er vet uit. Al behoorlijk wat volk heeft het Goese poppodium gevonden, zeker gezien het tijdstip. Enkele mensen springen tijdens de tweede act Evolve en een groepje enthousiaste pubers komt hen vergezellen als de derde act aantreed: het Belgische Blade. Snelle hardcore, straight edge kruizen en de aanwezigen hebben het naar hun zin. De show zit dan ook goed in elkaar.
Omstreeks drie uur is het tijd voor de eerste en enige Zeeuwse act, Incarnate. Met een nieuwe zanger zijn ze naar eigen zeggen er weer helemaal klaar voor. De jongens hebben de afgelopen tijd aardig aan de weg getimmerd. Hun nieuwe frontman lijkt elk woord met “ohh” te eindigen en is vooral in het begin van de set slecht te verstaan, maar naarmate hun twintig minuten vorderen wordt het alleen maar beter. Jammer dat we alleen deze act als inbreng van eigen bodem hebben vanmiddag, al kan je natuurlijk slechtere opties treffen.
Op het allerlaatste moment toegevoegd is de Nederlandse band All Heads Rise, met een schattig meisje op zang. Normaal houd ik daar persoonlijk niet zo van, met uitzondering voor het Engelse Rolo Tomassi, en dus stond ik niet met al te veel verwachtingen van voren. Dit bleek in het geheel nergens op gebaseerd te zijn, wat een verschrikkelijk goede en leuke act! Uiteindelijk een van de hoogtepunten van de dag en ook zij kregen het publiek al goed mee. Terecht, natuurlijk.
Direct als ik het programmaboekje in handen krijg baal ik de eerste act gemist te hebben. Het Nederlandse State of Mind heeft het festival aan het begin van de middag geopend en hun merchandise ziet er vet uit. Al behoorlijk wat volk heeft het Goese poppodium gevonden, zeker gezien het tijdstip. Enkele mensen springen tijdens de tweede act Evolve en een groepje enthousiaste pubers komt hen vergezellen als de derde act aantreed: het Belgische Blade. Snelle hardcore, straight edge kruizen en de aanwezigen hebben het naar hun zin. De show zit dan ook goed in elkaar.
Omstreeks drie uur is het tijd voor de eerste en enige Zeeuwse act, Incarnate. Met een nieuwe zanger zijn ze naar eigen zeggen er weer helemaal klaar voor. De jongens hebben de afgelopen tijd aardig aan de weg getimmerd. Hun nieuwe frontman lijkt elk woord met “ohh” te eindigen en is vooral in het begin van de set slecht te verstaan, maar naarmate hun twintig minuten vorderen wordt het alleen maar beter. Jammer dat we alleen deze act als inbreng van eigen bodem hebben vanmiddag, al kan je natuurlijk slechtere opties treffen.
Op het allerlaatste moment toegevoegd is de Nederlandse band All Heads Rise, met een schattig meisje op zang. Normaal houd ik daar persoonlijk niet zo van, met uitzondering voor het Engelse Rolo Tomassi, en dus stond ik niet met al te veel verwachtingen van voren. Dit bleek in het geheel nergens op gebaseerd te zijn, wat een verschrikkelijk goede en leuke act! Uiteindelijk een van de hoogtepunten van de dag en ook zij kregen het publiek al goed mee. Terecht, natuurlijk.
Het Belgische The Boss tapt uit een ander vaatje. Zij brengen zogenaamde H8000 hardcore, wat naar later blijkt niets meer betekend dan dat ze uit Vlaanderen komen. De muziek is woedend en strak, in eerste instantie weten de aanwezigen niet precies wat ze er mee aan moeten. Uiteindelijk gaat het gelukkig op nieuw los en breekt ook bij de stoïcijnse zanger een glimlach door. Als zij om vijf uur eindigen is dit eigenlijk ook het einde van het middag programma, gelukkig is er een kraam voor allerhande etenswaren (lees: hamburgers en pizza) ten bate van KIKA. Even een bodempje leggen voor de volgende act dus.
En dat is het Amerikaanse Endwell. Ze zijn, net als de band er na, meegekomen met hoofdact Shai Hulud. De hardcore is snel, hard en vooral modern. De bandleden hebben petjes en houthakkersshirts. Vaak wordt er tevergeefs om een cirkelpit gevraagd, maar de enthousiastelingen in het publiek hebben het opnieuw zeer goed naar hun zin. Ook ik spring me natuurlijk in het zweet, want “This is a fucking hardcoreshow people!”
De meest exotische band van de avond is het Italiaanse To Kill. Fe band heeft een Sea Shepperd kraam meegenomen, de meest actieve organisatie tegen de walvisjacht. KIKA wordt even genoemd maar Sea Shepperd (ik durf het niet af te korten) is toch duidelijk hun hoofd goede doel. Nog drie acts en dan staat hun grote broer op het programma.
Dit zijn natuurlijk niet de drie minste bands. Eerst is daar het Nederlandse All For Nothing. Veel fans meegenomen, die het dan ook goed naar hun zin hebben. De oldskool hardcore is iets minder mijn ding, maar goed zijn ze zeker. Strakke en energieke band. Dit is anders bij hun opnieuw oldskool opvolgers Still Screaming. De Duitsers zien er en beetje gedateerd uit en spelen jammer genoeg wat minder strak. Het is toch een heel behoorlijke naam in het genre. Het publiek warmt zich in ieder geval al wat op voor de volgende act, een van de drie headliners vanavond.
En dat is het Belgische True Colors. Hun aller-aller laatste Nederlandse show, aangezien de mannen er mee gaan stoppen. Het publiek doet goed mee en je kan zien dat de bandleden al een poosje in het vak zitten. Opnieuw strakke en intense hardcore volgens het boekje. Dit zijn voorbeelden, ik ben blij ze op het laatste moment toch nog eens meegemaakt te hebben. Al is het wellicht wat cheesy, toch jammer dat er verder niks met het naderende afscheid gedaan werd. Gelukkig gaf het publiek ze in ieder geval de aandacht die deze band verdient.
Ik ben zo ondertussen echt dood op, zoals een niet zo stoer meisje betaamt. Nog twee namen te gaan, met als eerste het Amerikaanse Shai Hulud. Een van de eerste bands die metalcore speelden en ze zijn er goed in. Verschrikkelijk goede en leuke band, met heel veel respons van en naar het publiek. De zanger en zangeres van Incarnate en All For Nothing screamen mee vanuit het publiek, net zoals enkele enthousiaste fans. Dit is de band waar voor iedereen gekomen lijkt te zijn. Jammer en onterecht dat ’t Beest niet geheel vol zit.
No Turning Back sluit de avond af. De Nederlanders touren heel de wereld rond en hebben tijd vrijgemaakt voor het goede doel van vandaag. Niets dan respect, ook voor de andere bands die gespeeld hebben. Een waardige afsluiter van een leuke en harde dag, ik hoop dat er veel opgehaald is voor KIKA en anders weten jullie het: stort iets naar deze organisatie die kinderen met kanker helpt!