Folkmuziek is een benaming waar je veel kanten mee op kunt. Het verwijst eigenlijk naar het “traditionele”, maar tegenwoordig worden ook moderne instrumenten niet meer geschuwd. Dat een festival rond deze soort muziek ook gewoon veelzijdig kan zijn, bewijst De Spotin Middelburg deze zaterdag.

Het festival werd een dag eerder voorafgegaan door een proloog en een verassingoptreden, waarvan hier en hier de verslagen zijn te lezen. Net als gisteren mag de Zeeuwse Jay Minor de avond openen. Dit doet hij dit keer niet solo, maar met zijn vaste begeleidingsband The Early Birds. Met drums, een contrabas, blaaskeyboard en mondharmonica worden de gevoelige luisterliedjes een stuk levendiger. Er wordt luchtig gespeeld met invloeden als Neil Young, Devendra Banhart en popmuziek. Ondanks het erg korte jurkje van zangeres Janine blijft Jay Minor zelf het middelpunt. Zijn deelname aan de Grote Prijs van Nederland dit jaar zal zijn talent hopelijk bevestigen.

De tweede act van vanavond is de Amerikaanse Jesy Fortino, die onder de naam Tiny Vipers faam heeft gemaakt in het minimalistisch gedeelte van het folkgenre. Met een minimum aan instrumentatie is haar muziek soms zo verstild dat de luisteraar er diep in moet duiken, wil het zijn pracht prijsgeven. Tiny Vipers speelde al eerder in Middelburg tijdens een intiem instore optreden in platenzaak Spin. Het volume van dat optreden deed mij het ergste vermoeden voor de show van vanavond; in hetzelfde geval zou Tiny Vipers geheel overstemd worden door het publiek. Ze bewijst gelukkig het tegendeel. Met veel kracht en overtuiging brengt zij de fragiele schoonheid van haar muziek op het podium. De toeschouwers zijn al meteen bij de eerste song overdonderd en luisteren muisstil toe. Een vroeg hoogtepunt!

Dan is het de beurt aan Bosque Brown, oftewel de Texaanse Mara Lee Miller. De door Damien Jurado ontdekte zangeres groeide op met kerkliederen maar de rauwe omgeving van haar thuis heeft zeker ook invloed op de gespeelde country-noir. Ze heeft vandaag slechts een orgel en haar eigen gitaar als begeleiding voor haar bijzondere stem. Omdat zij het vooral van diezelfde stem moet hebben, kan het uitblijven van de rest van de band niet de reden zijn voor het afgeleide publiek. De hele zaal is, ondanks de zitplaatsen vooraan, vooral geïnteresseerd in gesprekken met medebezoekers. Compleet respectloos naar de artiesten, wordt het volume van het gebabbel niet naar beneden aangepast. Voor het gedeelte van het publiek dat wél voor de muziek komt, is er alleen nog ruimte voor plaatsvervangende schaamte. Aan de andere kant kan men zich ook afvragen waarom het Tiny Vipers juist wel lukte het publiek stil te krijgen? In ieder geval jammer van de fijne muziek.

Het baardentrio Megafaun laten op het album Gather, Form & Fly ruwe Americana met rijke arrangementen horen, met harmonieuze samenzang zoals de Fleet Foxes dat doen. Live vullen ze de zanglijnen echter alleen aan met een Appalachische banjo, gitaar en drums. Hun zeer enthousiaste en humoristische podiumpresentatie werkt net als de muziek erg aanstekelijk. Megafaun is daarom een terechte afsluiter van dit festival. Bij de toegift worden Jay Minor en de Early Birds naar voren gehaald en duikt het gehele gezelschap het publiek in om Worried Mind te spelen, een echt meezingnummer. De drummer blijkt een fraaie acapella stem te hebben en jaagt het publiek al staande op een stoel aan om zich te laten horen. Dat werkt; als een blije commune zingen de toeschouwers, inmiddels in een feeststemming, luidkeels met het refrein mee. Dit festival is zonder meer geslaagd te noemen en doet hongeren naar de volgende.