Het is de eerste editie van Avonduren in 2010. Het concept met akoestische huiskameroptredens in de galerie, gelegen naast de espressobar Ko D’oooooooor, gaat in volle glorie verder in het nieuwe jaar. Vol is het zeker, want dit keer zijn de kaartjes al van te voren uitverkocht. Het zijn dan ook niet de minsten die deze vrijdagavond zullen optreden in de met kaarsen verlichte achterkamer.

Voor het eerst zijn er enkel Nederlandse artiesten te bewonderen. Platenzaakhouder Bart van Spin CD & LP vertelt dat hij op de boot naar het Great Wide Open festival een cd van Marien Dorleijn, frontman van Moss, in zijn handen kreeg geduwd. “Mijn ticket voor de OOR Popencyclopedie” waren de woorden van Marien. Daar bleek later geen woord van gelogen. Het tweede album Never Be Scared/Don’t Be A Hero veroverde in rap tempo de Nederlandse popmuziek, en werd door velen media uitgeroepen tot beste product van eigen bodem van het afgelopen jaar.

Marien Dorleijn speelt vanavond zonder zijn band en bewijst al snel dat hij solo niet veel onder doet voor een versterkt optreden met een viertal. De zanger met Middelburgse wortels speelt vooral werk van Moss (waaronder het prachtige Butterfly), maar ook pareltjes die nooit op muziekdragers zijn verschenen komen voorbij. Marien’s stem heeft wat last van het taaie winterweer, doch dit wordt hem vergeven. Hoewel  deze solo en akoestische versies een heel ander gevoel mee geven aan de Moss-nummers, blijven de hitgevoelige melodieën en harmonieën gemakkelijk overeind. Marien besluit zijn optreden met een gloednieuwe song, het enige moment waarop zijn stem aantoont beter in een zaal te passen dan in een kamer.

Op hetzelfde label dat Moss een thuis biedt, Excelsior, vindt Awkward I onderdak. Van deze band rond de Groningse singer-songwriter Djurre de Haan is de samenstelling elke keer weer een verrassing. Deze avond wordt hij bijgestaan door Susanne Linssen (bekend van Hospital Bombers) op viool en Diederik Nomden (Johan) op gitaar. Het resulteert in een folkachtige setting met rustige muziek, waarbij vooral nummers van het dit jaar uitgekomen en geprezen debuut I Really Should Whisper langskomen.

De viool wordt vanavond wat overstemd door de gitaar en mandoline, maar dat mag de pret niet drukken. Awkward I speelt overtuigend en weet met door middel van veel humoristische interactie met het publiek de aandacht van de propvolle achterkamer met gemak vast te houden. Zo vraagt het drietal bij aanvang van Angelica Tells Me het publiek om het refrein mee te zingen. Dat meezingen is iets wat een trend begint te worden bij folkbands, zo lijkt het. Natuurlijk worden nummers als het melancholische Cytheria Squirts – bekend geworden bij het tv-programma Spuiten en Slikken – en het prachtige I Didn’t Know How To Wear My Hair niet vergeten. Als toegift speelt Djurre nog een traditioneel nummer solo, wat deze avond vol prachtige muziek op gepaste wijze concludeert.