Of iedereen naar binnen wil komen, verzoekt Arthur Adam, zanger van de gelijknamige band, die net uit Enschede is gearriveerd om in Vlissingen te spelen.
Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Eerst maar eens zien of het wat is, dit relatief onbekende bandje.
Ruim de helft van het aanwezige publiek zit lekker buiten op het terras bootjes te kijken en te eten. Het merendeel is toerist en lijkt helemaal niet op een live-band te zitten wachten. En dat wordt er tijdens de eerste, pakweg tien nummers niet beter op. De band klinkt ongeïnspireerd en de muziek valt nog het best te omschrijven als risicoloze gitaarpop voor veertigers. Liedjes waarvan de titels nog de meeste aandacht trekken: Sexuality Is A Non-issue en Talking To People Makes Me Wanna Kill Myself.
Maar in de 2e set lijkt er een andere band te staan. Bovendien zijn de betere nummers duidelijk voor het laatst bewaard. En dat wordt beloond, de strandtent loopt vol en het publiek gaat achter de band staan. Maar is Arthur Adam wel een band?
Arthur Adam is behoorlijk veelzijdige singer-songwriter. Hij schrijft in diverse genres en tussen 2002 en 2006 brengt hij deze liedjes uit onder de naam Arthur, met enig succes: winst bij verscheidene singer-songwriterconcoursen, prachtige vermeldingen in o.a. OOR, Parool, Fret en LiveXS, een finaleplaats in de Grote Prijs van Nederland en bovendien airplay en een aantal live-sessies op radio 1, 2, 3, 5 en KinkFM.
Maar begin 2006 is hij de eerste singer-songwriter ter wereld die uit elkaar gaat, wegens een teveel aan inspiratie. Voor het stevige werk richt hij The New op, de andere muziek gaat nu verder onder de vlag van Arthur Adam. Om het nog ingewikkelder te maken is het trio dat nu het podium van Panta Rhei staat incompleet. De lead-gitarist is op vakantie. Af en toe steekt de singer-songwriter de kop op en begeleidt Adam zichzelf op keyboard of gitaar. Zo aan het strand, kun je met een beetje fantasie Jack Johnson door het zand horen sloffen. Arthur Adam klinkt als een kruising tussen Jeff Buckley en Andrew Bird, zijn zang is, naast de enthousiaste drummer die een thuiswedstrijd speelt, het sterkste punt van de band. Wel jammer dat er door de drummer en de bassist nauwelijks gebruik wordt gemaakt van de 2e of 3e stem om het geluid wat voller te maken.
Dat het na een aarzelend begin nog helemaal goed komt met het optreden van Arthur Adam is te danken aan een knapzak vol sterke nummers die over het publiek wordt uitgestrooid. De band weet de schroom van zich af te schudden en gaat lekker in de muziek hangen. Resultaat: een publiek dat luidkeels de koortjes meezingt en een knallende toegift. Of Arthur Adam Nederland gaat veroveren valt nog te bezien, de geruchten gaan dat de Piek binnenkort gaat boeken, maar Panta Rhei heeft zich, na enige aarzeling, met overgave gewonnen gegeven. De meeste toeristen zijn gevlogen, de tent is nu voor het thuispubliek. En het bleef nog lang gezellig in Panta Rhei.