Het is half negen en de Vrijbuiter is nog enigszins leeg als locals de Scallywags aftikken. In het eerste nummer de wordt de toon al gezet: strak wordt het niet, maar wel gezellig; de drummer verliest zijn stok en tijdens het grabbelen naar een nieuwe klinkt het geheel wat rommelig. De band speelt een krap half uurtje een set met veel covers, maar het rommelige begin blijft de rest van de show een beetje achtervolgen. Maar ach, the Scallywags horen nu eenmaal te rammelen.

This Routine Is Hell neemt het stokje enthousiast van hen over en spelen een snelle set die neigt naar de HC zoals we die in de jaren '80 gewend waren. Het café is onderhand al goed gevuld en de temperatuur en sfeer lopen snel op. Dat heb podium wat klein is maakt niet, de bar biedt uitkomst als uitbreiding. 

De Zweden van the Young Ones tappen ook uit een snel vaatje, en voor wie de teksten niet goed kan verstaan wordt tussen de nummers door duidelijk gemaakt waar de band voor staat. Het nummer 187 (De Amerikaanse politiecode voor moord) wordt opgedragen aan alle vegetariërs en vegans. Dat de band aan het einde van een korte Europese tour is, is niet te merken; de bar dient ook hier al snel als uitbreiding voor het podium en de energie en plezier straalt er aan alle kanten vanaf.

Teenage Lust zijn geen onbekenden in het Zeeuwsche. Eerder speelden deze Belgen al in de Spot. Ook vandaag speelt de door Count Me Out and American Nightmare beïnvloedde band weer een stakke set. Het Zeeuwse publiek dat de afgelopen shows heeft laten zien graag los te gaan komt ook nu op gang en veegt op vriendelijke wijze de vloer met elkaar aan.


Als Otis speelt is het voor velen dan toch tijd om eventuele schroom aan de kant te zetten en een moedige poging te doen het café op zijn kop te krijgen. Vooraan is stilstaan onmogelijk door de rondbeukende lichamen en het gevaar komt ook van boven in de vorm van crowdsurfers. Ook zanger Mario laat zich niet kennen en werpt zich regelmatig met microfoon en al voluit het publiek in. Dat eigenlijk vrijwel iedereen hier op hoopte is te zien aan de grijnzen op de gezichten. We zijn met zijn allen misschien wel boos op de wereld (en dat laten we horen in onze muziek) maar samen maken we er een feestje waar we onze frustraties over die wereld kwijt kunnen!)

Boemtikfest 2009 is volgens organisator Rick Hutjens misschien maar een halve editie, omdat hij niet zoals gebruikelijk over twee cafés is verdeeld. Qua sfeer en opkomst is het zeker geen half werk! Toch kunnen we alleen maar hopen dat volgend jaar La Strada ook weer gastheer kan spelen en Boemtikfest 3.0 gewoon weer een volwaardige editie wordt.