Op z’n plat Amsterdams begint hij:”Wat is het hier druk zeg, moeten jullie niet uitgaan ofzo?”. Maar het publiek is vastbesloten een avondje flink te gaan dansen op de beats van DJ Kikke, de funky loopjes van bassist Barkman en de vocals van MC Helder. Toch is Hans Dulfer, een autodidactische tenorsaxofonist, ongetwijfeld de echte publiekstrekker.
Dulfer wijst ons gelijk op het feit dat dit een show is met gebruiksaanwijzing. De band maakt geen liedjes, er mag tussendoor dus niet geklapt worden. Het publiek is geen toeschouwer, er moet gedanst worden (praten is ook toegestaan). Bovendien verdient de eerste die aan deze voorwaarden voldoet een Usb-stick met muziek en beelden van de enige echte Hans Dulfer en band. De stick wordt al snel overhandigd, want stil blijven staan op deze muziek is geen optie!
Menigeen zal verrast zijn door de muziekstijl die de band ten gehore brengt. Dit is namelijk geen jazz die je verwacht te horen van een 68-jarige saxofonist. Deze man is met zijn tijd meegegaan en heeft een vooruitstrevende band om zich heen geformeerd. Jazzstandards zoals Caravan en It ain’t necessarily so worden in een nieuw jasje gestoken en ook moderne nummers uit de dance scene blijven niet ongebruikt. Het wordt al snel duidelijk dat Dulfer zijn instrument volledig beheerst en voor een paar toptonen draait hij zijn hand niet om. De bandleden zijn uitstekend op elkaar ingespeeld en de thema’s vloeien moeiteloos in elkaar over.
Aan de “rustige” eerste set komt een einde, zodat het publiek op adem kan komen en de Piek zijn drankomzet haalt. Ook Dulfer is in het café te vinden, om af en toe een slok uit iemands glaasje te nemen. En wanneer hij gecomplimenteerd wordt met zijn speelkunst, antwoordt hij: “Zeg toch gewoon dat ik een beetje talent heb”.
De tweede set begint met meditatieve klanken met een Oosters tintje, waarbij je niet snel een saxofoon zou verwachten. Dulfer weet zijn jazzklanken ook met deze muziek te vermengen. Jazz blijft de basis en omdat dit een democratische muziekstijl is, krijgt ieder bandlid een eigen solo. DJ Kikke bijt het spits af met de turntables gevolgd door een spetterende drumsolo. Speciaal hiervoor worden zijn drums verplaatst naar de voorgrond van het podium. Ook de andere bandleden schuwen niet om meer van zichzelf te laten zien. Barkman berijdt daarbij zijn bas en MC Helder werkt zich zo in het zweet dat hij het niet zonder handdoek redt.
Dulfer is een echte showman die weet hoe te vermaken, al komt dit af en toe gekunsteld over. Zo beweert hij niet te hoeven soleren omdat hij geen deel van de band is. Hiermee probeert hij gejoel uit te lokken, wat hem nog lukt ook. Uiteindelijk “geeft hij toe” en laat zijn saxofoon gevaarlijk balanceren op zijn kin. En als kers op de taart geeft hij een scheurende solo weg!
Waarschijnlijk is het de naam van Hans Dulfer die zorgt voor het voornamelijk volwassen publiek. Maar de opzwepende jazz is ook zeker geschikt voor een wat jonger publiek dat uit is op een avondje dansen. Na een enkele toegift verlaten we bezweet, buiten adem en zeer voldaan concertpodium de Piek.