'Fuck de Wie?' ' Fuck the Writer! Ik ken het ook niet, maar het schijnt de moeite waard te zijn.' Zo kom ik via een vriendin afgelopen zaterdagavond in Porgy & Bess terecht bij een, voor mij onbekende, band uit Rotterdam. En inderdaad is het de moeite waard. Een zeer aangename verrassing zelfs.
 
In de agenda van Porgy & Bess vind ik niets over Fuck the Writer en zelfs niets over het concert in zijn geheel. Bij binnenkomst blijkt er dan ook weinig publiek op de been te zijn. In de hoop nog wat mensen binnen te krijgen, begint de band van Emil van Steenwijk dan ook later. Deze actie blijkt tevergeefs te zijn, maar de band geeft zich toch ten volle. Vanaf de start is het concert voor mij een aangename verrassing. Totaal niet wat ik bij de bandnaam, zonder enige toelichting, had verwacht: mooie liedjes in de singer/songwriter traditie, hier en daar voorzien van elektronica. Aangename, vriendelijke personen op het podium, fijn om naar te kijken en muzikanten in hart en nieren. Zo komen ze althans op me over. Fuck the Writer doet me denken aan Iron & Wine, maar toch ook weer niet. Het doet me denken aan dEUS, maar toch ook weer niet... Een herkenbaar geluid, maar met een eigen sound. Goed geschreven liedjes, die soms onder je huid gaan zitten, soms broeierig zijn en soms de ruimte in spatten. Bij het nummer 'Dear Holland' gaat zanger/gitarist Emil terug naar zijn roots als eenmansband; hij speelt het solo en dat doet hij met verve. Wat een mooi nummer!
 
Eigenlijk wordt er niets gespeeld dat me niet aanspreekt en zo wordt de avond die ik eigenlijk op Stonerfest in de Pit moest doorbrengen, aangenaam doordrenkt door Fuck the Writer. Net voor het einde van het concert moet ik terug naar de Pit om daar te fotograferen. Een beetje met pijn in mijn hart, dat wel, want wat een band! Zo zonde dat hier niet meer publiek voor was, want de mensen die er wel waren, waren laaiend enthousiast. Het enige puntje van kritiek is dan ook voor Porgy & Bess; een band als deze verdient promotie, veel meer promotie!