De van oorsprong Zeeuwse groep New Orpheans bestaat al twee keer zo lang als de schrijver dezes. Wanneer je uit 14 spelers bestaat, mag je gerust praten van een Big Band. De 4 saxofoons, diverse trompetten en trombones, Fender Rhodes, Hammond orgel en percussie, worden deze middag vergezeld door zangeres Marjon van Iwaarden, de trompettist Eric Vloeimans en pianist Jeroen van Vliet.

Doordat er voor Jeroen van Vliet een vleugel op het podium is geplaatst, is het al bij de eerste noten flink dringen op het podium. De blazerssectie introduceert zichzelf meteen met een druk nummer waarbij de muzikanten om de beurt – of in een groepje – plaatsnemen achter de middelste microfoon. Hoewel de instrumentatie voor de leek misschien wel rommelig en te luidruchtig overkomt, is dit voor de liefhebber juist een bewijs dat de muzikanten samen een getalenteerde groep vormen.

Bij het tweede nummer wordt de onaangekondigde zangeres Marjon van Iwaarden geïntroduceerd. Dat er “zangeres bij 2 Unlimited deel 2” prijkt op haar curriculum vitae, mag gerust dubieus genoemd worden, maar de dame met een typische jazzstem weet wel van wanten. Ik vind echter al meteen bij I Got You Under My Skin van Frank Sinatra dat zij teveel de aandacht naar zich toe trekt en de overweldigende instrumentale jazz van de rest van het podium een beetje wordt ondergesneeuwd door haar performance. Dit ondanks het omvangrijke geluid. Een ervaren en begaafde band als de New Orpheans heeft wat mij betreft geen zangeres nodig, maar uiteraard zal dat altijd een kwestie van smaak blijven.

De gemiddelde Middelburger moet natuurlijk wel even gniffelen als de naam van New Orpheans’ voornaamste componist Sjaak Lammers, gelijknamig de grootste frietboer van de Zeeuwse hoofdstad, voorbij komt. Als het nummer dan ook nog Shoarma Karma heet, kan de fastfood sector in de buurt binnenkort zich weer op aardig wat klandizie verheugen. Het nummer is een rustpunt in de doorgaans onrustige set, maar daarna begint het optreden pas echt op stoom te komen.

Eindelijk betreden dan Eric Vloeimans en Jeroen van Vliet het podium. De pianist van de twee is een beetje weggemoffeld achter de vleugel, en treedt tijdens het optreden ook muzikaal te weinig op de voorgrond. Ook van de kleurrijke Eric Vloeimans, misschien wel Nederland's beste trompettist, hoopte ik meer te zien, hoewel hij de ruimte krijgt om met zijn improviserende stijl van spelen het publiek te overdonderen.

Op het affiche trokken de namen Eric Vloeimans en Jeroen van Vliet mijn aandacht, maar deze middag was vooral de show van de New Orpheans. Hun invulling van de term ‘big band’ hoort natuurlijk als geen ander ook op jazzfestivals als deze thuis. Tegen het geluid van de overvolle blazerssectie moet je opgewassen zijn, maar imponeren deden ze zeker.