Op 5 juni stond de vrijdagavond in 't Beest in het teken van goede, ouderwetse rock 'n roll. Ik moet zeggen nog nooit in 't Beest te zijn geweest, maar het personeel was vriendelijk, enthousiast en de zaal is mooi en ruim.

Terwijl de zaal nog langzaam aan het volstromen is, begint de support act; The Ditch Divers. Een Zeelandse band die rock 'n roll met een vleugje blues speelt. De sfeer zit er gelijk goed in. Met drie nummers achter elkaar door en een geweldige bas dankzij de contrabas word iedereen meegenomen terug de tijd in. De zanger staat met zijn diepe stem zichtbaar te genieten van het optreden, terwijl de rest zich nog wat meer op de achtergrond houdt. Na een nummer of drie worden ook zij wat losser en begint de interactie tussen de verschillende bandleden. Vooral de zanger en de mondharmonica speler maken er een feestje van. Hoewel je ziet dat ze genieten en de onderlinge interactie duidelijk goed is, is het jammer dat er niet wat meer interactie met het publiek is. Af en toe een woordje tussendoor, maar wat meer oogcontact zou het goed doen. Met een paar solo's van iedereen, die soms wel wat korter zouden mogen, komt het optreden tot een goed eind.

Daarna begint de hoofdact, The Blasters. Met een one, two, three, four van de zanger begint de band gelijk goed te spelen; goede, old skool, jaren zestig rock 'n roll. De energie die vanuit de muziek komt, staat jammer genoeg niet in vergelijking met het energieloze optreden van de mannen. Gedurende de ongeveer anderhalf uur dat ze spelen is alleen de gitarist een klein stukje bewogen. De bassist zit in zijn eigen wereld met zijn ogen dicht en de zanger blijft stevig voor zijn microfoon staan. Maar met wat fantastische gitaarsolo's en mondharmonica stukken word dit helemaal goed gemaakt. De zaal, inclusief het geweldige personeel van 't Beest, staat te dansen. Een verscheidenheid aan nummers en verschillende opdragingen, aan onder andere James Brown (“The world will never be the same without him.”) en Barack Obama, wordt de avond een groot succes.