Onderstroom presenteert zich voor het tweede seizoen als het festival waarmee de zomer begint in Zeeland. En dat was woensdag op de eerste dag zeker het geval. Schitterend weer, volle terrassen en van alles te beleven aan de Vlissingse kust. Op zo’n zeldzame zomerse avond kan de muziek alleen maar meevallen. But beware of the undertow.
Als Massa Crista begint zitten de terrasjes rondom het Bellamypark vol, aarzelend stroomt het publiek naar het podium. De band uit Oostburg en Vlissingen leunt zwaar op de stonerrock van Kyuss en Queens of the Stone age en roept een sfeer op van landerige avonden tijdens de hondsdagen. De band doet niet al te ingewikkeld en blijft binnen de grenzen van het genre. De zanger doet soms denken aan Chris Cornell, voordat hij zijn laatste plaat uitbracht, en dat is een prestatie. Op het eind van de set zakt het een beetje in, maar de slordige 150 bezoekers hebben een goede band gezien en zijn inmiddels opgewarmd voor de hoofdact van de dag.
Vorige maand werd het optreden in de Spot te Middelburg afgelast, dus krijgt nu Vlissingen de eer Drive Like Maria als eerste stad in Zeeland te verwelkomen. Vorige week nog in het voorprogramma van AC/DC, nu op het Bellamypark.
Wie Drive Like Maria nog nooit heeft gezien houdt zijn hart vast in het begin. De band vliegt erin, Gitariste Nitza Hoffman stuitert alle kanten op terwijl ze strak de snaren geselt. Maar een zingende drummer? Nachtmerries uit de tijd van Vitesse komen weer boven, stel je voor zeg, straks rijdt hij nog met zijn drumkit het podium over.
Gelukkig blijkt er nog ergens een andere drummer rond te lopen en dijt het Vlaams/Nederlandse powertrio trio plots uit tot een viertal. De stroom blijft erop. Drive Like Maria is op dezelfde energiebron aangesloten als Jay Retard; een mengsel van spiritus, kerosine en buskruit. De dynamiek in de nummers en op het podium is groot, zodat de instrumentale stukken niet de kans krijgen saai te woorden. De gitariste breekt twee maal een snaar en ontploft bijna omdat ze moet wachten op vervanging, Iemand uit het publiek biedt hulp, de band dendert door. Het publiek veert op, hier gebeurt iets.
De onlangs verschenen CD Elmwood komt live prima tot zijn recht. Het hitgevoelige I’m On A Train is nu al een kraker. Met Die A Little More neemt de band een beetje gas terug. Helaas wreekt zich hier het gemis van een goede samenzang. Janis Ian, die op de CD een wonderschoon duet inzingt, ontbreekt vanavond en daardoor schiet het nummer een beetje uit het lood. Waarom neemt de gitariste haar vocalen niet over?
Maar de band herpakt zich en knalt naar het einde, dat onverwacht komt met de afsluiter So.
Het publiek wil meer, de energie die van het podium straalt is aanstekelijk.
Maar klokslag middernacht gaat de stekker eruit en een toegift zit er niet meer in. De eerste dag van onderstroom doet verlangen naar meer. Zeker met deze band als afsluiter, want Maria neemt de juiste afslag en bewijst dat de (stoner)rock geen doodlopende weg is.