Het betere muzikale fastfood van Boner Petit

Ze zijn er weer: Boner Petit. Hét zijproject voor bandleden (en luisteraars) die even geen zin hebben in ingewikkelde-, gelaagde- of gepolijste poprock. Dat geldt in ieder geval voor Annelotte de Graaf, wiens band Amber Arcades snel aan bekendheid en populariteit won de laatste jaren. Maar wie zijn Boner Petit precies, wat is het en waarom? Dat maakt dus eigenlijk niet uit, want je krijgt op deze tweede EP getiteld Boner Petit II nog net geen vijftien minuten de tijd om daar al te diep over na te denken.

Simpele hap-slik-weg pop-punk wordt in hoge snelheid op je afgevuurd en het is net steeds een geweldig feestje. Te beginnen met een heuse kat-solo in de openingstrack, gaan we daarna vrolijk verder met een verhaal over Paul zijn kapsel dat er vegetarisch uit ziet en liefkozend Benjamin wordt genoemd. Lang leve de lol. Ondertussen komen tijdens de korte speelduur kinderlijke keyboardjes, swingende handclaps en gezellige achtergrondkoortjes voorbij. Alles verpakt in ultrakorte liedjes waar een toonaangevend en inmiddels overleden label als Lookout! Records vroeger trots op zou zijn geweest. De EP is opgenomen met een fijn slordige garagerock esthetiek in gedachte die de liedjes zelfs rauwer laat klinken dan op hun eerste. De dromerige songs als 'Breakup Universe' en 'Johnny 1985' (met net over de drie minuten tevens de langste track) klinken een beetje zeurderig en halen die heerlijke vaart uit de plaat. Het maakt niet uit: Boner Petit maakt het betere muzikale fastfood. Eet smakelijk!