25 jaar The Yearlings in negen dilemma's 25 jaar The Yearlings in negen dilemma's

Olaf: Dat gevoel in 2000 om geheel onbevangen muziek te gaan maken in een bepaald genre (alt.country of Americana) was goud waard. Vooral omdat relatief weinig bands in Nederland dat in die tijd deden.  Ik kan me nog herinneren dat iemand uit de Utrechtse scene na ons optreden bij zo’n bandjeswedstrijd naar me toekwam en zei “Ja, ik vond het heel leuk. Maar was het nou serieus bedoeld?” We voelden ons een klein beetje pioniers en missionarissen, ten minste in Utrecht en omstreken. En dat voelde geweldig. Dat gezegd hebbende, het is echt een genot om nu platen te kunnen maken die er echt uitkomen zoals je ze bedoelt. Die laatste twee gaan de test der tijd beter doorstaan dan die eerste twee, daar ben ik van overtuigd. En omdat het uiteindelijk om de muziek gaat, en niet om de romantiek, is mijn keuze dus 2025.

Leon: R.E.M. Wist je dat Olaf en ik elkaar ontmoet hebben dankzij R.E.M.? Ik volgde een werkcollege en zag dat op de etui van een jongen die tegenover me zat de namen R.E.M. en Lloyd Cole & The Commotions gekalkt stonden. Dat was Olaf. Een paar maanden later zaten we al plannen te smeden om een bandje te beginnen. Enige probleem was dat Olaf nog geen gitaar speelde, haha. Maar goed, lang verhaal kort: R.E.M. was in die jaren echt geweldig. Raakte bij mij precies de juiste snaren. Olaf en ik zaten begin jaren 90 trouwens met een paar vrienden in de control room van de studio waar R.E.M. een 2-metersessie opnam, in Nederhorst den Berg. Misschien moeten we je dat verhaal een keer bij een biertje vertellen.

Wilco is de beste liveband die ik ken. Dat optreden in TivoliVredenburg op de avond nadat Trump voor de eerste keer de verkiezingen had gewonnen in 2016 was elektrisch geladen. Daar hing echt iets in de lucht. De latere platen van Wilco gaan een beetje aan me voorbij trouwens. Al geniet ik wel van die driedubbelaar die Jeff Tweedy (frontman Wilco, red.) laatst heeft uitgebracht, die is heerlijk eigenzinnig. Wilco bestaat uit zulke goeie muzikanten. Ik wou dat ik 10% van het talent van drummer Glenn Kotche had.

Leon: Alsof je moet kiezen tussen je kinderen. Maar we zitten met The Yearlings op dit moment in zo’n lekkere creatieve high dat het antwoord eenvoudig is. De laatste plaat kreeg weer fantastische recensies en daar kan ik heel lang op teren. We hebben ook een flinke stapel nieuwe liedjes liggen, dus er komt zeker een nieuw album aan. The Yearlings is een soort thuisbasis, iets waarop je altijd kunt terugvallen. Als je een kutdag hebt gehad op je werk en je ramt er ’s avonds in de oefenruimte een nieuw liedje uit dat je zelf het beste liedje ooit vindt, is je week meteen goed. Ik heb afgelopen week bijvoorbeeld de hele week een van onze nieuwe nummers in mijn kop gehad – altijd een goed teken – en ik voel aan alles dat dat een publiekslieveling gaat worden. Nu moeten we het alleen nog goed op de band zien te krijgen.

De Gasoline Brothers is voor mij een soort creatieve speelplaats waar alles mag. Plezier is het doel. Inmiddels is iedereen weer druk met zijn eigen muzikale projecten, dus we spelen hooguit één keer per jaar samen. Dan komen we in de oefenruimte en voelen we elkaar meteen weer volledig aan. Er ontstaat dan altijd iets spannends, heel grappig. We hebben vorig jaar een nieuw nummer opgenomen dat echt heel tof is. Dat ligt nu op een plank te verstoffen, dus daar moeten we wel iets mee gaan doen.

(tekst gaat verder onder foto)

Olaf: Inderdaad: wat zijn dit voor vragen? Onmogelijk natuurlijk. Maar ik ben iemand die niet veel terugkijkt. Op naar een nieuwe plaat, ons bestaansrecht veiligstellen. Ik heb ontzettend dierbare herinneringen aan René. Martijn Vink is van hier en nu en voegt als extra gitarist veel toe aan de band. Hij zat in mijn eerste bandje, Slurf, en nu is hij weer aangeschoven. Cirkel is rond. Heerlijk gevoel.

Leon: Drummen om te doen, wielrennen om naar te kijken. Het is een geweldige kijksport. Maar het is een soort blauwe kaas, een acquired taste. Je moet het leren kijken, want niets is wat het lijkt. Het is ook niet zo dat degene die het hardst kan fietsen altijd wint. Er spelen altijd allerlei belangen mee. Openstaande rekeningen, openlijke vijandschap, een ander iets gunnen - of juist niet. Schrijver Herman Chevrolet vergeleek wielrennen ooit met een klassieke Griekse tragedie. Je hebt dezelfde dramatische bouwstenen: grote helden, onvermijdelijk noodlot, lijden, val en emotionele ontlading.

Als drummer ben ik vergelijkbaar met een goede knecht in een wielerploeg, denk ik. Maar ik fiets toevallig wel in een team waar andere renners grote wedstrijden kunnen winnen. Misschien ben ik als drummer van The Yearlings een soort Bram Tankink. Goeie knecht, en doet het ook nog leuk als PR-man voor de ploeg, haha.

Leon: Utrecht. Ik was nog net geen achttien toen ik hier kwam wonen. Als je uit een klein Limburgs dorp komt, is dit de grote stad. Maar ik ben hier niet voor niks al die jaren blijven wonen. Utrecht voelt als een warme jas, en inmiddels weet ik dat het stiekem ook een dorp is. Wel een dorp met een geweldige muziekscene. Als band hebben we ook veel aan Utrecht te danken. Anders hadden we onze tweede plaat nooit Utrecht genoemd.

In mijn bio op social media staat ‘Wil eigenlijk in Berlijn zijn’. Ik ben er zo vaak geweest dat ik er beter de weg ken dan in Amsterdam en dat is geen overdrijving. Je hebt van die steden waar je je meteen thuis voelt en Berlijn is zo’n stad. In mijn telefoon heb ik iets van zestig tips staan voor mensen die naar Berlijn gaan. Als iemand me dan vraagt om insidertips, stuur ik die zestig appjes door. Daarna is het altijd even stil, haha. Het is trouwens mijn niet-zo-geheime ambitie om er ooit een keer op te treden. Al ben ik ook een beetje bang om dat echt te regelen. Dit jaar konden we optreden in Liverpool, nog zo’n te gekke stad, maar om allerlei redenen hebben we er nee tegen gezegd.

(tekst gaat verder onder foto's)

Leon: Lastig te vergelijken grootheden. Ik ben een lezer, zowel non-fictie als romans. En die boeken gaan inderdaad vaak over geschiedenis. Ik lees veel over de jaren 20 en 30, en dan is het thema al gauw fascisme. Volgens vrienden lees ik alleen boeken als er nazi’s in voorkomen. Het nare is dat een heleboel dingen waarover ik heb gelezen zich nu voor onze ogen voltrekken. Dingen waarvan ik heel naïef dacht dat die nooit meer zouden gebeuren. Je staat erbij en je kijkt ernaar. Heel eng.

Muziek is een constante in mijn leven, ik kocht als elfjarige mijn eerste drumstel van mijn klasgenoot Raymond, die nu manager is van Max Verstappen. Gewoon omdat drummen me tof leek. En nu brengt muziek me naar fantastische plekken, letterlijk. En in de oefenruimte geniet ik nog steeds net zo van een nieuw nummer dat ineens gaat vliegen als 25 jaar geleden.

Olaf: Kiezen uit twee machtsbeluste, pathologische leugenaars? Dan kies ik voor Wilders. Slecht voor Nederland, maar Trump is slecht voor de hele wereld. Dat is toch echt een gradatieverschil. En bij Trump krijg je het idee dat hij niet eens van zijn vrouw en kinderen houdt. Hitler hield nog van zijn hond, zo vertellen historici ons.

Olaf: We hebben een lange geschiedenis met Tivoli, waar we vaak gespeeld hebben. bandjeswedstrijd, daklozenfestival, voorprogramma Slobberbone, voorprogramma The Jayhawks. Stuk voor stuk mooie herinneringen en verhalen. Dus het voelt fantastisch om daar ons 25-jarig jubileum te mogen vieren. Dat gezegd hebbende, een van de leuke dingen van in een bandje spelen is dat je nog eens ergens komt. De Amer, nooit van gehoord, nooit geweest, maar ik heb er vreselijk veel zin in. We komen ook met deze tour weer op prachtlocaties met echte muziekliefhebbers en luisterend publiek. Dat is allemaal niet vanzelfsprekend en geeft een heel louterend gevoel. Ooit zitten wij misschien in een bejaardentehuis zonder publiek, en tegen medebewoners te wauwelen over De Amer. Dit zijn gouden jaren.