Net als voor de meeste bands was de coronaperiode er voor het Utrechtse Classic Water er één met dalen en af en toe een piek. Het mooie debuutalbum Concrete Pleasures verscheen in maart 2021, op een moment dat er qua optredens weer wat leek te kunnen. De releaseshow moest echter twee of drie keer (we zijn de tel een beetje kwijt) uitgesteld worden. Wel deed Classic Water in de laatste twee jaar sporadisch een seated show. Toen de mogelijkheid zich aandiende om in Zweden twee keer ‘normaal’ te spelen hoefde de band daar ook geen seconde over na te denken. Zanger/gitarist Tom Gerritsen schijft een tourdagboek van de belevenissen tijdens hun eerste (mini-)tour in tijden. Deel 3: Sløt.
Als we op de ochtend van de derde dag de gordijnen van ons chalet open doen, worden we verblind door een stralende zon. Bevroren dauw glinstert in de omliggende velden. Na twee dagen te hebben doorgebracht onder loodgrijze luchten is de intensiteit van de blauwe hemel haast overweldigend voor onze ogen.
Na het ontbijt springen we snel in de auto om wat paneldiscussies op het festivalterrein bij te wonen en om het stadje Norrköping beter te bekijken. Op de weg ernaartoe passeren we een gigantische fabriek. De schoorstenen braken witte wolken uit die mooi contrasteren met de blauwe lucht, maar daarbij ook een onplezierige odeur uitstorten over onze langs snellende auto. Is dit de geur van luiers? Van rotte eieren? Het blijkt de lucht te zijn die vrijkomt bij de productie van papier en verpakkingsmateriaal.
De geur moet vroeger in Norrköping niet te harden zijn geweest, want middenin het centrum, op een eiland in de rivier, stonden verschillende papier- en textielfabrieken. Tegenwoordig hebben die industriële panden een nieuwe bestemming gevonden als culturele centra en maken de stad en haar bewoners een bijzonder vriendelijke indruk. Het lijkt wel alsof chagrijn hier niet bestaat; iedereen glimlacht ons tegemoet.
(tekst gaat verder onder de foto)
We spoeden ons terug naar het chalet om nog wat laatste voorbereidingen te treffen voor de show van vanavond – snaren vervangen, pakken strijken en baarden scheren. Er is zelfs nog wat tijd over, dus we lopen naar het meertje en balen als vier stekkers dat we onze schaatsen niet hebben meegenomen wanneer blijkt dat het meer bedekt is door een Elfstedentochtproof dikke ijslaag. We spelen geïmproviseerd ijshockey met takken als sticks en een dennenappel als puck en wanen ons personages uit een oudhollands prentenboek.
Terug naar Norrköping voor onze tweede en laatste show op het festival. We worden begroet door een bijzonder vriendelijke geluidsman die er alles aan doet om ons geluid perfect af te stellen. Hierdoor kunnen we een stuk meer ontspannen beginnen aan ons optreden dan gisteren het geval was. We herkennen inmiddels meerdere mensen in het publiek van ontmoetingen eerder op het festival. De pizza’s in het aangrenzende Italiaanse restaurant blijven onaangeroerd als nieuwsgierig geworden gasten aansnellen om te kijken wie er zulk kabaal produceren.
Blij, bezweet en ook wel opgetogen dat het serieuze werk erop zit, spoeden we ons na afloop naar de bar. Even later blijf ik op weg naar de wc stokstijf staan in de foyer waar een man in een goedgesneden pak achter een piano intens indringende liedjes ten gehore brengt. Het blijkt de Canadese Declan O’Donovan die doet denken aan een kruising tussen Bob Dylan en Tom Waits. Na het eerste nummer ren ik naar de rest van de band om ze mee te trekken naar dit optreden en samen luisteren we geroerd naar de rest van zijn set. Na afloop weten we dat deze show vanavond niet overtroffen zal kunnen worden, dus we besluiten naar ons chalet terug te keren.
(tekst gaat verder onder de foto)
De uitlopers van storm Eunice openbaren zich op dat moment in een zware sneeuwbui in Norrköping. Achter het stuur tuurt Albert intens gefocust voor zich uit en probeert hij tussen de onophoudelijk aanstormende sneeuwvlokken, fel beschenen door onze koplampen, de weg te blijven ontwaren. Op de weg zien we bandensporen die wijzen op glijpartijen van voertuigen die ons voorgingen. Op het landweggetje richting ons huisje glibberen onze eigen banden alle kanten op maar de stoïcijnse Albert weet ons trefzeker door de barre omstandigheden naar onze bestemming te loodsen.
Met een weemoedig gemoed stappen we de ochtend erna weer in de auto om de terugweg naar Utrecht te aanvaarden. In de 17-uur durende autorit brengen we nog snel een bezoek aan de gedenksteen voor Cliff Burton, de bassist van Metallica die in 1986 op dezelfde weg die wij volgen werd verpletterd door zijn eigen tourbus. Wij doden de tijd door na te praten over alle ervaringen van de afgelopen dagen. Wat ons bezoek aan Future Echoes Festival ons concreet zal opleveren weten we nog niet, maar we weten zeker hoe fantastisch het is om na een winterslaap van twee jaar eindelijk weer met z’n vieren op avontuur te mogen gaan.
Te zien: op zaterdag 26 februari 2022 speelt Classic Water in dB's, Utrecht. Support is van Old Seed (20.00 uur)