The Brahms worden volwassen in De Helling The Brahms worden volwassen in De Helling

Het Amsterdamse Silent War opent de avond in De Helling. De band heeft flink wat uren hard werken achter de rug. In 2016 speelden ze tijdens de Popronde het ganse land plat en in 2017 besloten ze de optredens wat af te remmen en zich voornamelijk te focussen op een nieuwe EP met een nieuw geluid. Nog steeds indie, maar met iets meer elektronisch geluid. Om die nieuwe sound live te bespeuren moet je toch wel een klein beetje zoeken. Niet dat het erg is of het minder goed maakt: Silent War klinkt eerder bombastisch met een interessante duistere ondertoon met de diepe zang van Josha van der Horst als belangrijke basis voor hun songs. De liedjes klinken niet altijd even innovatief, maar energiek zijn ze zeker en de potentie zit er door een paar goeie meezing-bridges ook absoluut in. Blijven schrijven en blijven spelen, dan komt de rest vanzelf.

Door naar The Brahms, waarvoor het inmiddels behoorlijk druk is geworden. Hebben ze toch lekker gedaan: De Helling uitverkopen in hun eigen Utrecht. De “iets oudere” liefhebbers doen het rustig aan met een biertje halverwege de zaal, terwijl de jonge fans op de eerste rijen te vinden zijn. “Ga daar voor staan, dan kun je hem bijna aanraken!”, klinkt er enthousiast. Het geeft de status aan die The Brahms hebben verkregen. De band, afkomstig van de Herman Brood Academie, heeft heel wat shows, twee EP’s, een 3FM megahit én een 3FM Award op zak en daarmee een grote schare fans verzameld. Het viertal was meer dan klaar voor een volgende stap en vertrok naar Londen om samen te werken met producer Larry Hibbitt (o.a. Nothing But Thieves) en zie daar: debuutalbum Me And My Damn Dreams is geboren. “Hun kindje”, noemt zanger David Westmeijer de plaat. Vanavond trekt dat kindje live de wijde wereld in.

Dat de band wil binnenkomen met een knal is duidelijk: de avond openen ze met singles I Like To Listen To You Talk en Sleep, meteen ook twee van de sterkste nummers op de plaat. Westmeijers stem is eerst nog niet goed hoorbaar, maar als dat akkefietje gefikst is, klinkt alles weer hartstikke op z’n Brahms: catchy, helder en lekker dansbaar. Ze hadden ervoor kunnen kiezen om rustig te beginnen en te eindigen met hun nieuwbakken hitsingles, maar in plaats daarvan is het beuken vanaf de eerste seconde. De trots en oprechte dankbaarheid straalt van hun gezichten af tijdens het spelen en wanneer ze het vinyl in de lucht steken. Westmeijer werpt ‘m het publiek in, waar hij hopelijk bij een fan terecht komt. “Anders verkoop je ‘m maar”, grapt gitarist Thomas Braam.

Het is een groeiproces geweest, want niet alleen weten de mannen als vanouds opgewekte indie te maken, ze durven ook wat meer de donkerte in te duiken. Neem de titeltrack van de plaat die op het podium mooi uit de verf komt. Geen springerige poppy sound dit keer, maar kalm galmende gitaren en beheerste drums. Het is duidelijk dat de band behoefte had aan meer gelaagdheid en diepgang en die is er nu. Die momenten zijn ook nodig, want af en toe dreigen hun liedjes live nog steeds enigszins samen te smelten omdat niet al het werk even onderscheidend is. Als ze dan afsluiten met een fijne rustige track als Stranger Now, over loslaten en doorgaan, geeft dat de burger toch weer moed.

En tuurlijk kan die ene hit niet ontbreken: tijdens Golden wordt de sitdown nog even uit de kast getrokken. Nu pas worden echt de handen van het publiek de lucht in gestoken. Het is simpelweg een kwestie van tijd voor de nummers van het nieuwe album met net zulke open armen zullen worden ontvangen. Ze hebben de kwaliteiten om knallers te schrijven en op het podium klinkt dat net zo retestrak als op plaat. Dat er soms wat gebrek aan variatie is, tsja, da’s wel gewoon jammer. Dat ze meer en meer buiten die lijntjes durven te kleuren en wat dieper durven te gaan, geeft ze absoluut extra punten. The Brahms worden volwassen en dat bevalt heel aardig.