Tusky sluit een cruciaal jaar af in De Helling Tusky sluit een cruciaal jaar af in De Helling

Tusky had eigenlijk al een schare supporters achter zich nog voor ze echt iets hadden uitgebracht. De nog nasnikkende John Coffey fans zagen amper een half jaar na het grote verlies van deze band, ineens een nieuwe band verschijnen die voor driekwart uit John Coffey-veteranen bestond. De roem was er en de fans waren al tevreden. Begin dit jaar waren we bij de release van Tusky’s debuutalbum in EKKO, waar we zagen dat de band met gemak, volle overtuiging en genot de bomvolle zaal liet moshen en crowdsurfen. De band was binnen. Een jaar van optredens in zalen en op festivals volgde waar de muzikanten met zelfvertrouwen de hoektanden in zetten.

Dat zijn de twee support acts die Tusky heeft meegenomen. De avond begint met Yip Roc, een band die zeker niet aan onze aandacht ontsnapte het afgelopen jaar. De meest geboekte Popronde-tijgers (38 shows!) staan met veel plezier op het podium, spelen ontzettend strak en zijn een prachtig kloppend plaatje: een waar genot om te zien. Iedereen is blij. Helm Op zit comfortabel op precies de andere kant van het spectrum: ruig en kil. Er valt niets meer te lachen en praatjes blijven al helemaal gelimiteerd tot een minimum. Deze mannen schreeuwen en scheuren snoeihard met volle overtuiging in mineur. Ook absoluut strak en krachtig, niets mis mee. Als de band zijn eigen fans had meegenomen, zouden er ongetwijfeld heupen breken (op de goede manier), maar op een enkele headbanger na blijft de zaal ongeroerd.

Dan verschijnen de mannen van Tusky op het podium, terwijl de zaal meebrult met ‘Africa’ van Toto dat door de speakers galmt. Als de band begint te spelen, gebeurt er in de zaal nog weinig. Bij het tweede nummer beginnen een paar fans vooraan rustig te moshen, maar van stagediven is nog lang geen sprake: het publiek is niet dicht genoeg om vliegende projectielen op te vangen. Waar ze begin dit jaar geen moeite voor hoefden te doen, gaat nu niet helemaal vanzelf. Tijdens het derde nummer valt de confetti enigszins ongelukkig op de grond, en de band lijkt ook niet helemaal tevreden met het rustige publiek. Door regelmatige opmerkingen van de bandleden komt het publiek langzamerhand op gang. Een jong kereltje dat het podium op wordt getild voor zijn allereerste stage-dive, het verzoek om met z’n allen rondjes te rennen, een nummer dat aan de oma van zanger/gitarist Alfred van Luttikhuizen wordt opgedragen… Maar de energie van de band is niet genoeg voor een consistente dichtbevolkte moshpit. Een handjevol trouwe fans werkt zich in het zweet en brult de teksten mee.

De show heeft echt het karakter van de afsluiting van een jaar: een gezellige avond met vrienden, familie en vaste gasten. Op het spelen van één nieuw nummer na, lijkt de band geen druk te voelen om zich te bewijzen of het publiek te verrassen. De muzikanten halen weinig uit de kast om fans voor zich te winnen. Ze spelen prima, maar de gezonde prestatiedruk die een jonge band bijvoorbeeld niet kan missen om zichzelf écht op de kaart te zetten, zit ergens verstopt achter het zelfvertrouwen van de bandleden. Het is een interessante positie waarin de band zich bevindt: een deel van de fans heeft heimwee naar de John Coffey-tijden. Dat is duidelijk in de zaal te horen als fans “B-B-B-Broke my neck” brullen, in de hoop nog iets van de niet meer bestaande band terug te zien. Maar de “F-F-F-Fuck you” die de brullers van bassist Christoffer van Teijlingen terugkrijgen, spreekt boekdelen. Tusky is John Coffey niet, is het nooit geweest en zal het ook nooit worden. Tusky is een nieuwe band die bestaat uit een groep getalenteerde muzikanten en die schaaft aan een eigen geluid. Tusky zit bomvol potentie. Laten we hopen dat de groep vol nieuwe energie 2019 ingaat en zich definitief als Tusky op de kaart zet.