Al buiten de zaal wordt dat gelijk duidelijk met de laatste editie van de BendeBode, de zelfgemaakte krant van de heren. Het album wordt hierin alvast schriftelijk gepresenteerd. En niet zomaar; het blad is gevuld met een goede portie ironie, sarcasme en zelfspot over de Bendeleden en hun muziek. Het geeft een komische kijk over dat wat komen gaat. Dit wordt ook al gauw onderstreept door alles wat te zien is. Want naast bekend werk van gitaren, keyboards, bas en drums is het podium ook voorzien van potten, pannen en zelfs een complete Dixi. Waarbij laatstgenoemde niet alleen als aankleding geldt, maar ook als artiesteningang.

Eerst is het echter de beurt aan support Van Piekeren. Het duo brengt frivole en theatrale muziek over het leven in de stad Utrecht. Opvallend hierbij is de passie en bewegingen die zanger Jan van Piekeren laat zien. De vele verhalen die hij zingt vervolgen zich al pratende tussen de liedjes door, waarna deze eigenlijk zich meteen al de aanloop voor het volgende nummer vormen.

Enkele minuten na de support doet de verborgenBende zijn aantrede. Eén voor één duiken zij op; de één gekleed in een morphsuit met zonnnebril, de ander in een fraai tweedelig pak. Uiteindelijk beginnen zij met zeven man sterk aan het openingsnummer van het album, ‘Alles Tegelijk’. Met ”En daar is de Bende weer” opent zanger Leroy Lans de set. 

Het nieuwe werk deze avond bestaat met name uit vrolijke en dansbare rocksongs. Bijvoorbeeld de single ‘Focus’, waarbij het liedje tijdens een luid refrein wordt ondersteund door de man in morphsuit, die het publiek met een bord op de songtitel wijst. Maar ook de nummers met meer ska- en hiphopinvloeden zoals ‘Weeniewaddudis’ en ‘Ongewenst Intens’ brengen de dansvloer in beweging. Dit is met name te danken aan de inzet van vocalist Whitney Isebia, die met zijn raps een goede stoot energie de zaal in slingert.

En dan is er ook nog ‘Ridder In De Tram’, een klein sololiedje gespeeld en gezongen door Lans. De verborgenBende inmiddels kennende is dit natuurlijk niet zomaar een liedje. Zo gaat de tekst over ‘een ridder zonder paard maar met een strippenkaart’. Het liedje is daarbij ook voorzien van beeldvermaak; zo betreedt een ridder in morphsuit het podium, compleet met zwaard en harnas. Het lijkt de song af te maken, zo blijkt uit de vele glimlachen in het publiek.

De avond kent een mengsel van afwisseling door het enthousiasme van de Bendeleden, maar vooral hun houding waarin zij zichzelf niet zo serieus nemen. Dit maakt het vrij onmogelijk om de muziek in een hokje te kunnen plaatsen. Maar dit is geen enkel probleem. Sterker nog, het doet de naam van het collectief eer aan. Een daadwerkelijke Bende, maar wel een bende die trots is op wat zij maken, wat zij doen en vooral hoe zij het doen. Dit album en deze avond toont dat aan. Het woord feestband is voor hen, hoe dan ook, te kort door de bocht.