Het is vanaf het eerste moment duidelijk dat er geen gezellige indiebandje speelt vanavond. Zwarte jackjes, metal patches op de schouders en Iron Maiden uit de speakers. Heel even lijken we terug te zijn in een tijd waarin hardrock nog populair was. Het is ook niet gek dat er verschillende mensen rondlopen in T-shirts van het voormalige Summer Darkness festival. Oude en jonge liefhebbers van zwaarmoedige muziek vullen langzaam de zaal.
Koning alcohol heeft King Dude in zijn greep
De Amerikaanse doomfolk artiest gaat liever in gesprek met publiek
De Amerikaanse T.J. Cowgill is een man die zelden stil zit. Hij maakt deel uit van verschillende black metal bands en heeft nummers opgenomen met zangeres Chelsea Wolfe. Als King Dude bracht hij afgelopen jaar het album Songs of Flesh & Blood - In The Key of Light uit. Mede dankzij koffiezaak The Village staat hij vanavond in EKKO. Zijn muziek is minstens zo zwart als de koffie die daar geschonken wordt.
Met drie gitaristen op één podium is het afvragen of de ego's elkaar de tent niet uitvechten. Het Rotterdamse GOLD weet de perfecte balans te vinden als openingsact van de avond. Een stevig geluid wordt voorzien van het zweverige stemgeluid van zangeres Eva Milena. Met bescheiden handgebaren en een felle blik houdt ze de heren in bedwang. Op het shirt van Milena staat in grote letters 'Fuck The Past'. Ondanks deze boodschap is het geluid van de band wel degelijk een buiging naar vervlogen tijden. De drie gitaarpartijen weten samen een geluid te creëren waarin er ruimte overblijft voor elkaar. Het stemgeluid van Milena excelleert pas echt als het fuseert met de rest van de band. Als het juiste publiek er zou staan, was een moshpit onontkoombaar geweest.
Vlak voordat King Dude begint klinkt Demon Lover van de band Shocking Blue uit de speakers. Het nummer sluit niet alleen perfect aan op de occulte teksten van de groep, maar ook op de openlijke liefdesverklaring van frontman T.J. Cowgill aan de Nederlandse popmuziek uit de jaren zestig. Hij grijpt ook elke gelegenheid aan om zijn liefde voor Earth & Fire te uiten. In zijn enthousiasme speelt hij er zelfs een nummer van. Als Jerney Kaagman aanwezig was geweest vanavond had ze trots kunnen zijn.
De show van de band heeft te kampen met wat opstartproblemen, maar als Cowgill eenmaal begint te brullen is dat snel vergeven. Op momenten lijkt hij helemaal te zijn bezeten door zijn favoriete onderwerp: de duivel. Met zijn zware stem die knauwt en gromt, is een vergelijking met Nick Cave snel gemaakt.
Na drie whiskeys, kauwtabak en verzoeknummers raken de heren, en dan met name Cowgill, in een zeer goede bui. Tussen de nummers probeert hij meermaals gesprekken te starten over Zwarte Piet of de zin van het leven. Deze pogingen halen wel het tempo uit het optreden, net als de sfeer die er net in begon te komen. Het blijft niet bij enkele opmerkingen tussen de nummers door: Cowgill wil heuse gesprekken voeren. Doordat er niet of nauwelijks wordt gereageerd, is het een ongemakkelijk schouwspel. Het publiek lijkt niet te hebben gerekend op zo'n jolig optreden.
Ondanks dat de nummers die worden gespeeld goed uit de verf komen, zal de show zal niet de boeken ingaan als een fantastisch optreden. Waar je bij sommige artiesten hoopt dat ze eens een keer wat zeggen, zat hier niemand te wachten op deze dronkenmansverhalen. Het was beter geweest als hij het advies van zijn moeder had opgevolgd: 'My mom was right, I'm not a public speaker'.
Gezien: King Dude, met voorprogramma GOLD, donderdag 11 februari 2016 @ EKKO, Utrecht