De namen zijn vooraf bekend gemaakt, maar wie wanneer speelt blijft tot op de dag zelf een goed bewaard geheim. Het is ook pas bij aankomst dat we ontdekken dat er dit keer drie podia op het landgoed zijn. De sfeervolle en statige zaal van de villa, de industrieel aandoende kapschuur en het piepkleine houten ‘Poffertjeshuisje’. Het laatste podium is misschien nog wel het leukste. Het ligt behoorlijk achteraf, half verscholen achter manshoge struiken, en is bij iedere performance steevast tot de nok toe gevuld.

Eerst over de kronkelende paden terug naar de villa, waar gitariste Edith Leerkes het programma opent. “Ik ben een beetje een vreemde eend in de bijt – ik ben geen jonge popmuzikant, maar onlangs wél gedebuteerd als schrijver.” Leerkes schreef een boek, Aan De Hand Van De Gitaar, over haar liefde voor het instrument. In een half uur voert ze het publiek door haar eigen muzikale geschiedenis, van de guilty pleasures die ze als veertienjarig meisje had tot een compositie die Herman van Veen voor haar schreef.

Zangeres Amber Gomaa stond al op het podium met Alain Clark en Jett Rebel, het bekendste lid van de 035-clan. In de Kapschuur laat ze zien dat ze met haar loepzuivere stem en soulvolle uithalen de show ook prima zelf kan dragen. Naast nummers van haar ep Sungazing brengt ze ook nieuw werk ten gehore, waaronder het stemmige Moonchild. Ook singer-songwriter Roos Blufpand en haar band hebben nieuw werk om met de aanwezigen in de Kapschuur te delen. Haar album Hoe Dan is nét uit; verhalende liedjes over de worsteling met het leven en over de liefde, gezongen in het Nederlands. “Een album dat veel vragen bevat, waarop ik het antwoord nu gevonden denk te hebben.”

Een aantal muzikanten is samen aan de slag gegaan om een bijzondere show neer te zetten. Zo zien we Michielen (het soloproject van Michiel van de Weerd van De Koorts) op het podium met vriend en dichter Robert van Laar; een combinatie van intense soundscapes en rake woordkunst. Op het podium van de Kapschuur gaat later in de middag een langgekoesterde wens van Bo Menning (Aestrid) in vervulling. Speciaal voor ADITF heeft hij samen met de Schotse singer-songwriter Samantha Whates een viertal nummers geschreven, welke ze gezamenlijk ten gehore brengen terwijl buiten de zon achter de bomen zakt. Een van die nummers is Village Boy, een liedje dat Whates voor ‘dorpsjongen’ Menning schreef. De melancholie en ingetogenheid van hun duo performance werkt ook door in de nummers die Aestrid daarna zonder Whates speelt.

Lucas Hamming, een van de ‘grotere jongens’ uit de 035-scene, geeft eveneens een ongewoon optreden. Ongewoon voor hem, dan. Hamming nam zijn debuutplaat HAM op met producer Jurriaan Sielcken (die zo ongeveer meewerkte aan iedere plaat die door de 035-clan wordt uitgebracht) en kon geen nee zeggen toen Sielcken hem vroeg om op ADITF te spelen. “Een beetje onwennig is het wel, om hier in mijn eentje tegenover jullie te staan”, vertrouwt hij het publiek toe. “Ik ben gewend om met mijn band op een podium te staan.” Evengoed weet hij zijn nummers als gelegenheids-one-man-show mooi te vertolken. Zelfs Competing Contents, een echt bandliedje, waar de leden voor de percussie gebruik maakten van allerhande rotzooi uit een oude schuur, komt ook solo heel goed uit de verf.

In het Poffertjeshuisje verdringen de bezoekers zich voor de deur om een glimp van Yori Swart op te vangen. Haar zang en gitaargetokkel klinken vederlicht, maar bij het laatste nummer schudt Swart de boel flink op door er een beat onder te zetten en er een aantal licks doorheen te weven. Insiders joke – als vrouw mag ze dat.

Was hij bij Swart al druk, wanneer Willem Wits zich in het gebouwtje installeert lijkt het complete festival uit te lopen om zijn set te zien. Zo herkent men de trouwe fan: die staat in het donker door het raam naar binnen te turen, de koude wind trotserend. De rest warmt zich in de cateringtent aan koffie en thee van The Village, broodjes worst met mosterd en zuurkool, smult van – de verrassing van de dag – huisgemaakte poffertjes en deint mee met de fijne platen van Bonnefooi.

Terug naar de Kapschuur, want nu de avond valt worden daar de heupen losgeschud op de muziek van rockabillyband The Badger And The Bass. Zanger/gitarist Ruben Serhalawan en bassist Sonne Scheermakers hebben voor de gelegenheid Bo Menning als derde bandlid op de bühne uitgenodigd.

Marnix Dorrestein heeft met zijn nieuwste project IX het afgelopen jaar flink wat speelmeters gemaakt en plukt daar nu de vruchten van. Na The Badger And The Bass is hij de volgende die het dak van de Kapschuur af mag blazen. Dat doet hij schijnbaar moeiteloos en met een souplesse waar je U tegen zegt. Alles passeert de revue, van een Kendrick Lamar-medley tot een cover van Biebs’ Sorry aan toe. Kippenvelmoment van de set is de intieme vertolking van IX’ nieuwste single Love You Simple, met niets anders dan vocals en een kalimba. De voltalige Kapschuur zingt mee, en als je bedenkt dat die voor het overgrote deel gevuld is met ervaren muzikanten, is het niet moeilijk voor te stellen dat het resultaat bijna magisch is.

A Day In The Forest begon als een bijeenkomst waar bevriende muzikanten uit de omgeving van Baarn en Soest elkaar hun nieuwe muziek lieten horen. Dat is nog steeds de insteek; de acts staan er voor hun plezier. Bezoekers betalen wat ze kunnen missen (pay what you can) en bouwen zo samen met de artiesten aan het festival. Dat maakt A Day In The Forest tot een ontzettend sympathiek initiatief en een warm bad op deze februarizondag.

Gezien: A Day In The Forest Winter-editie met Edith Leerkes, Amber Gomaa, Tenfold, Michielen & Robert van Laar, Roos Blufpand, Yori Swart, Brother Brother, Aestrid & Samantha Whates, Diamanda Dramm, Lucas Hamming, The Badger And The Bass, Willem Wits, Kobra Ensemble, IX, Waterlelyck, Marc Alberto en Bonnefooi @ Landgoed De Paltz in Soest