De muziek in de bus van een tourende band zorgt vaak voor welkome afleiding van de monotonie van de snelweg, of voor momenten van verbroedering als er uit volle borst wordt meegezongen met een ouderwetse kraker. Maar evengoed kan het de hoofdpijn verergeren wanneer de muzieksmaak van de bandleden niet volledig overeenkomt. Gelukkig is dat geen probleem voor The T.S. Eliot Appreciation Society. Als een ware dictator voert Tom de regie, in de auto is immers verder niemand te bekennen.
De bandbustape van ... The T.S. Eliot Appreciation Society
Wat draaien muzikanten onderweg?
Touren, het is voor elke band zowel een vloek als een zegen. De ene keer voel je je in de, steevast te kleine, bandbus als een bezeten kind op een schoolreisje, de andere keer sijpelt de levensvreugde uit je lijf door de kater-irritaties, allesoverheersende zweetgeur en het troosteloze rijden. In welke epische rit je ook terechtkomt, in de bus staat altijd muziek aan. Maar wat draaien de Utrechtse muzikanten onderweg? Muziek die dicht in de buurt ligt van wat ze zelf spelen? Of juist iets heel anders? En wie kiest de liedjes? In de rubriek ‘De bandbustape van ...’ vragen we Utrechtse acts hun tape te delen. Deze keer is dat de tape van The T.S. Eliot Appreciation Society.
Deze week wordt er getourd in Duitsland: acht shows in evenzoveel dagen. De monotonie is ver te zoeken in onderstaande playlist en bij veel nummers kan je jezelf goed inbeelden op wat voor momenten ze van pas komen. Shellac komt geroepen om de slaap te verdrijven tijdens een lange rit, Paul Simon waarschuwt dat het lichaam een grens kent qua wat het kan verdragen en Daniel Romano zorgt voor een schouder om op uit te huilen wanneer het publiek het weer eens heeft laten afweten. Neil Young is overal voor geschikt en komt dus zelfs twee keer terug, waarvan één keer verstopt in een liedje van iemand anders. Luister zelf verder!