Eurosonic Noorderslag. De heilige graal voor menig popmuzikant. Soms lijkt het wel alsof je pas meedoet wanneer je daar hebt gespeeld. Voor Tom Gerritsen (aka The T.S. Eliot Appreciation Society) was de 2014-editie zijn eerste keer op het festival. Noch als bezoeker, noch als muzikant was hij er eerder geweest. Met maar liefst zeven optredens op het programma werd het een heftige vuurdoop waarbij hij van de ene verbazing in de andere viel. Eenmaal bijgekomen heeft hij een aantal van zijn ervaringen op papier gezet.

“Dus jij maakt muziek! Onder welke naam treed je op dan?”
[...]
“The T.C. wat?”
[...]
“Juist ja. Ehm, ik ga proberen het te onthouden.”

Om dat eens te voorkomen spoedde ik me woensdagmiddag naar de drukkerij om stapels flyers uit te printen en handmatig bij te snijden. Eurosonic Noorderslag stond immers voor de deur. Zeven optredens in vijf dagen, waarbij programmeurs, boekers, labelbazen en andere goden uit het pantheon van de muziekindustrie in de rij zouden staan om meer over The T.S. Eliot Appreciation Society te weten te komen. Goden wiens behoeftes bevredigd zouden moeten worden.
Daarom was het een probleem toen een gitaar onvindbaar bleek vlak voor vertrek naar Groningen. Het bleek dat deze de zondag ervoor was blijven liggen bij Club3voor12/Utrecht in dB’s, een dag die compleet genoeg begon, maar fragmentarisch eindigde. Het was de eerste onhandigheid in wat een lange reeks zou worden, met een verloren koffer als dieptepunt. Dat wist ik allemaal nog niet toen ik woensdagavond de eerste show speelde in een Ierse pub genaamd The Dog’s Bollocks. Een memorabele show, daar ik bij tijd en wijle geen idee had of het goed klonk omdat ik louter de soundcheck van de luidruchtige band in de aangrenzende zaal hoorde.

Snel door dus naar het volgende optreden in de Lola, een zaal die indruk maakte met een verguld en beschilderd plafond, dat zo uit de Groninger Renaissance zou kunnen komen. Er werd volop gerookt in de zaal, wat veel meer zou moeten gebeuren in concertzalen. De sfeer wordt gezelliger van een rookgordijn, de geur van uitwerpselen wordt gecamoufleerd en de stem van de mensen op het podium krijgt een aangenaam raspende rand. Het toegestroomde enthousiaste publiek werd er uiteindelijk zelfs stil van. Boeker Martijn stelde na afloop voor om dan toch nog maar één biertje te drinken om een geslaagd optreden te vieren. Een verzoek dat dezelfde avond en de dagen erna veelvuldig herhaald zou worden en waaraan even veelvuldig gehoor zou worden gegeven.

Na een diepe, doch korte nachtrust op een luchtbed zonder lucht in Pension Weedebee was het een dag later in café De Kar tijd voor de showcase van boekingskantoor For The Road - thuishaven voor bands als Counter Jib, The Maureens en Bodypolitics - die allemaal optraden op deze donderdagavond. Vooral de show van laatstgenoemde maakte grote indruk. Niet eerder was Bodypolitics zo’n volledig op elkaar ingespeelde, duistere eenheid.

Tijdens Eurosonic pikt iedereen een graantje mee van de officiële programmering door de vele toegestroomde muzikanten ook buiten het officiële programma uit te nodigen voor een optreden. Zo stond ik vrijdag opeens in de aula van de Hanze Hogeschool, een zaal waar met gemak zeven A380 Airbussen in geparkeerd konden worden. Met een PA van veertien vierkante centimeter. In een donker hoekje tijdens de lunchpauze. Halve uren duren zelden zo lang. Gelukkig kwam er ’s avonds verlichting via een aantal Utrechtse bands die ik nog nooit eerder had gezien: My Blue Van, Amber Arcades en MTT.
 
Bij het optreden van My Blue Van kwam eens te meer de schimmige kant van de randprogrammering bij Eurosonic naar voren. Onder de naam Altersonic worden bands gelokt om tegen betaling van een forse som geld te komen spelen in een locatie in de binnenstad. Het lokaas is de belofte dat er opgetreden kan worden voor een publiek van invloedrijke geïnteresseerden uit de muziekindustrie. Een leugen, want alle bobo’s zijn op dat moment ofwel bij de officiële programmering, of ze laten zich, als decadente despoten uit de oriënt, vollopen bij een van de vele invite-only borrels.

Met als gevolg dat een goede band als My Blue Van tegen betaling voor minder dan tien man een – zeer goede – set speelt. Zelf konden ze erom lachen, maar ik had het toegejuicht wanneer ze de organisatoren met pek en veren de stad uit hadden gejaagd.

Zaterdag, toen Groningen inmiddels in meerderheid bestond uit zich moeizaam voortbewegende zombies met bloeddoorlopen ogen, een grauwe huid en reutelende longen, speelde ik een korte set in de Galerie With Tsjalling, gecureerd door Wouter de Boer van huiskamerconcertorganisatie Wishful Music. Ondanks het heidense tijdstip van twee uur ’s middags was de ruimte – waar ook Vikings in Tibet, Ode to the Quiet en Town of Saints zouden spelen – ruim gevuld. Daar kon de bezoeker ook nog eens een kunstwerk zien bestaande uit zesduizend getekende Spaanse vliegen, stuk voor stuk genummerd.
 
Ik was nog niet op de helft of ik werd alweer snel meegevoerd naar een van de curieuzere optredens van de week, in de 3FM Cathedraltent op het Ebbingekwartier. Een tent die bijna zo groot was als de aula van de Hanze Hogeschool. Naast The T.S. Eliot Appreciation Society speelde ook Chef’ Special en Rigby, een combinatie die je met enige goede wil interessant kan noemen. Vanuit nightliners werd er door veelkoppige crews fronsend gekeken toen ik aan kwam lopen met slechts twee gitaren. Toen ik eenmaal aangekondigd werd door MC Buttslammer bleek mijn gitaarkabel gestolen door Chef’ Special, voorwaar een gulzige band. Met een malfunctionerende vervangende kabel kon het optreden, voor een groot publiek van zojuist gefinishte hardlopers, gelukkig toch nog beginnen.

Dat mijn reisgenoten en ik het nog een goed idee vonden om Noorderslag af te sluiten op een bachanaal in een afgelegen techno-loods kwam de zondagochtend niet ten goede. In de trein naar de ‘Afterslag’ in Apeldoorn bleek dat er een koffer miste. Gelukkig waren de gitaren ditmaal niet verdwenen, dus kon er bij de gemoedelijke afterparty nog gespeeld worden. Besloten werd hierna geen bands meer te bekijken, er is blijkbaar toch een grens aan de hoeveelheid live-muziek die een mens kan verdragen. Gelaten werd de laatste gratis lasagne naar binnen gelepeld. Eurosonic Noorderslag 2014 was ten einde. Of het meer heeft opgeleverd dan een snerpende hoofdpijn, griep en een vergrote lever is op het moment van schrijven nog onduidelijk.