Deze vrijdagavond opent met de Achterhoekers van Orange Maplewood. Dit trio zet meteen de toon voor een lekker stevig en zweterig avondje. De vroeg-twintigers hebben er duidelijk zin in, er niet om malend dat het nog vrij rustig is in de zaal (het was een mooie zonnige dag vandaag, iets dat kan hebben meegespeeld in het aantal bezoekers). De bevlogenheid waarmee deze band hun muziek neerzet, is een lust voor oog en oor. De algehele sfeer en rauwe zang doen nog het meest denken aan een onlangs uit zijn graf opgestane Kurt Cobain die enkele blikken garage en toefjes stoner aan zijn 90’s grunge heeft toegevoegd. Lekkere opener van een smerig rockende avond.

Vervolgens neemt Paceshifters uit Overijssel het stokje over. Deze jongemannen speelden 6 oktober 2012 nog in een afgeladen EKKO als voorprogramma van de Tenement Kids. Hun psychedelische ‘high voltage’ rock blies alles omver wat op dat moment nog overeind stond en het geluid was uitmuntend te noemen. In dB’s komt het optreden geluidstechnisch weliswaar iets minder goed uit de verf, maar de sfeer en inzet is er niet minder om. Er wordt niet voorbij gegaan aan de gisteren overleden Slayer-gitarist Jeff Hannemann, aan wie een nummer wordt opgedragen. Muzikaal gezien weten de jonge honden van Paceshifters precies waar ze mee bezig zijn, na onlangs nog een tour door Texas te hebben volbracht en op SXSW te hebben gespeeld. Er zijn nog wel meer hoogtepunten te noemen in het nog korte bestaan van de band die hun potentie voor de toekomst glashelder weergeven, zoals een split en tour met de Supersuckers, maar we verschuiven onze focus vanavond maar even naar het hoofdprogramma.

Doordat het programma iets uitloopt, betreedt Colossa niet om elf uur maar rond kwart over elf de planken van dB’s. Meteen wordt duidelijk dat deze band weet hoe ze catchy liedjes moeten schrijven maar ondertussen toch de rockfactor in ere kunnen houden. De op Amerikaanse leest geschoeide muziek kenmerkt zich door stevige (pop)rocknummers à la Foo Fighters, maar er zijn zo nu en dan ook referenties te maken naar bands als Soundgarden en Nickelback. New Day Rising is een plaat die door Guido Aalbers (onder andere Bertolf, Miss Montreal) is geproduceerd en door Howie Weinberg (Nirvana’s ‘Nevermind’) is gemastered. Elk nummer op het nieuwe album klinkt als een klok en de band weet dit live ook overtuigend over te brengen.

Ongeveer een jaar geleden werd het toenmalige trio omgevormd tot een kwartet door toetreding van bassist Joost Peeters en gitarist Dennis Peters. Deze twee nieuwbakken heren staan op het podium van dB’s alsof ze nooit anders hebben gedaan en laten Colossa klinken als een geoliede machine. Zanger/gitarist Remco Eijssen is het gezicht van de band met zijn overtuigend sterke en herkenbare stemgeluid. Maar de spil binnen Colossa is ongetwijfeld slagwerker Dennis Meentz. Als een soort rockende halfbroer van Brann Dailor van Mastodon (zowel in uiterlijk als in zijn snelle spel) manoeuvreert hij zich als een man met drie armen over zijn drumstel en mept zelfs de kleinste gaatjes vakkundig dicht. Mept ja, want de kracht die hij in zijn spel legt is kenmerkend en staat eigenlijk in contrast met de melodieuze pop-rock aandoende liedjes die de band toch wel hoofdzakelijk produceert. Hoe dan ook, deze band weet donders goed waar ze mee bezig is en staat als een huis, nee, als een kolossale villa. Met dit nieuwe album op zak, de juiste (geluks)factoren en veel live optredens kunnen ze absoluut een groot publiek bereiken.

Gezien: Colossa, Paceshifters & Orange Maplewood, vrijdag 3 mei 2013 @ dB's, Utrecht