De naam van Bird on the Wire komt van het gelijknamige liedje van Leonard Cohen. Google-technisch gezien misschien niet de beste keuze, maar de meest prachtige zin van dat nummer zegt veel over de band met ex-Les Singes zangeres Rosa Rondorf: ‘I have tried, in my way, to be free.’ Wat is de vrijheid die Bird on the Wire zoekt? Op de website krijg je een beeld: paradoxale retrodromen, verbeeld in nostalgische fotografie. Maar wellicht ook de vrijheid om muzikaal terug te schakelen. Zoals veel dromerige indiefolk nu, lijken ze een tegenhanger van harde, opdringerige en overgeproduceerde muziek.
Ogen dicht en oren open voor Bird on the Wire en Mevrouw Tamara
Pollination begint het jaar soepel in Parnassos
Het licht werd aardig laag gedraaid in het Parnassos Cultuurcentrum afgelopen woensdag, maar het had best nog wat donkerder gemogen. Sterker nog, waarom niet gewoon meteen blinddoeken uitdelen de volgende keer? Ogen dicht en oren open, en af en toe stiekem — onder de blinddoek door — een kijkje nemen. Maar alleen om na te gaan of je nog niet slaapt, of nog waarschijnlijker: droomt. De muziek van Bird on the Wire en Mevrouw Tamara is er perfect voor.
Wat opvalt zijn de drums van Nina de Jong. Zij slaat een soort skelleterige dodenmars door Rosa’s zachte stemgeluid en orgel heen. Een stijl die doet denken aan het nummer Big in Japan van Tom Waits. De frictie die daaruit voortkomt brengt de nodige turbulentie in wat anders een zeer comfortabele muzikale vlucht zou zijn. Het zou niet gek zijn als we de single, ‘Noise of a Quiet Man’(Subroutine), ooit nog terughoren in een Kodak of Ikea reclame. Net als bij de single ‘Home’ van Edward Sharpe And The Magnetic Zeros raakt ‘Noise of a Quiet Man’ bepaalde snaren die een bekwame reclamemaker vast niet voorbij zal laten schieten.
Mevrouw Tamara liet aan het blad ‘De Gitarist’ weten fan te zijn van het gitaarspel van John Lee Hooker: de eenvoud, alles in dezelfde toonsoort: "Een tuffende stoomtrein die op zijn gemakje door het landschap rolt." De formule van haar spel en muziek neigt soms echter wel iets te veel naar herhaling. Maar wat geeft dat als je, zoals zij, vijf mooie, zichzelf tegensprekende zinnen weet te rekken tot een hypnotiserende eeuwigheid. De zee is ook maar water, en toch is het prachtig om naar te kijken.
Het geluid van haar band overstijgt Tamara’s stem in bepaalde nummers te veel, maar als de rust weer is wedergekeerd wordt wederom duidelijk hoe eigen die is, met een zachte vibrato dat zo zwoel is dat zelfs onze fotograaf bang is de intieme sfeer met het klikken van zijn camera te verstoren. Een van haar nieuwe nummers gaat, vertelt ze, over het moment dat ze in een trein zat en er iemand werd aangereden. Toen ze geschokt een huilende vrouw in haar coupe wilde troosten, bleek dat die slechts huilde omdat ze hoofdpijn had. Het uit die ervaring voortgekomen nummer is een prachtig verwoord stukje verwarring en verontwaardiging.
Eefje de Visser, Eva de Roovere, Roosbeef; vrouwelijke singer-songwriters met een talent voor de Nederlandse taal doen het goed. Wie weet wat er nog te wachten staat voor Mevrouw Tamara. Na afloop van het concert hintte ze al naar een nieuw album bij een, vooralsnog geheim, platenlabel. Overigens is het zeker de moeite waard om de agenda van Pollination (In het Nederlands: bestuiving), het platform dat dit soort avonden mogelijk maakt, in de gaten te houden. Wat is er nu beter dan midden in de week een heerlijk stukje nieuwe muziek mee te pakken in de binnenstad voor een magere vijf euro? Dat er nog veel bestuivingen plaats mogen vinden in Parnassos.
Gezien: Bird on the Wire en Mevrouw Tamara, ‘Pollination@ Parnassos LIVE!’, woensdag 9 januari 2013 @ Parnassos Cultuurcentrum, Utrecht