Kim Janssen op SXSW: tourverslag

De wondere wereld van showcasefestival South by Southwest

Tekst en foto’s: Kim Janssen ,

Showcasfestival SXSW ligt al weer een paar weken achter ons. Ook songwriter Kim Janssen was in Austin, Texas om op te treden: met The Black Atlantic, maar ook in zijn eentje. Na SXSW volgde een tour met The Black Atlantic in de VS en Canada. Net terug in Nederland staan drie optredens in het voorprogramma van Lucky Fonz III en een nieuwe tour met The Black Atlantic te wachten. Tussen de bedrijven door heeft Janssen gelukkig tijd kunnen vinden om een paar van zijn foto’s en ervaringen met ons te delen.

Het is algemeen bekend en je moet ervan houden: SXSW is een totale chaos. Elke zes meter staat een band te spelen, binnen of op straat. Ben je zelf aan het spelen dan kun je de woordelijk de teksten volgen van de Hiphopset die beneden wordt gespeeld. Het lijkt alsof de hele muziekwereld even is overgevlogen om in de brandende zon 6th Street op en af te lopen. Van Bruce Springsteen tot Ice Cube tot Creed (van The Office) van Usher tot James Blake. Iedereen is er en je komt iedereen tegen.

Loop een hotel lobby binnen en daar staat je favoriete band een sessie te doen, in de backstage ruimte spelen Iron and Wine en Vampire Weekend en Dave Grohl (voorman van de Foo Fighters) geeft een keynote, je loopt een willekeurige kroeg binnen en daar speelt Why?, het meisje dat na jou zingt lijkt verdacht veel op Bruce Willis; het blijkt zijn dochter te zijn.

Op straat wordt het naarmate het later wordt steeds drukker en gekker. Overdag staat er iemand op een drumstel te hengsten, je ziet een violist met een weerwolf hoofd, er loopt een naakte vrouw langs, er speelt een country band, je krijgt een half liter Monster-drink in je hand gedrukt, een meisje verkoopt een kus op de mond voor 1 dollar, er loopt iemand langs die van top tot teen verkleed is als de dood. Maar ‘s avonds is 6th Street één grote mensenmassa en zien we iemand op de stoep liggen tussen een kroeg en een rij zwaar bewapende agenten die een menigte tegenhouden. We zien hoe iemand uit een enorme Chevy rolt en vervolgens door dezelfde wagen half over zijn arm wordt gereden. We zeggen tegen de jongen achter het stuur:  "You just ran over your friend". Hij: "No I didn't". Wij: "Yeah, you did". Zijn vriend strompelt weg en de chauffeur roept nog, "Hey man you alright?".
 

6th Street, Austin.

Weerwolf

Nobody Beats The Drum!

Ik speelde in de serene rust van de 18e verdieping van een Hilton hotel. Je ziet hier 6th Street. Na mij speelden Thomas Dybdahl, Snowblink en Scout Willis (dochter van Bruce Willis en Demi Moore).

Een feestje van Warner. Hier speelden o.a. Surfer Blood, Frightened Rabbit, Alt-J en als laatste The Flaming Lips. Er stond van 's middags tot middernacht een rij van minstens 100 mensen. Het ticketmeisje raadde ons aan het op te geven en naar het dak te gaan van de parkeergarage aan de andere kant van de straat. Daar waren we niet de enigen. Net voordat The Flaming Lips begonnen was de rij opeens een stuk korter en gingen we wederom naar beneden. Er werd ons verteld dat alleen mensen met VIP pasjes naar binnen mochten, toch maar gewoon proberen. De eerste helft van mijn favoriete FL-plaat, ‘Yoshimi Battles The Pink Robots’, hoorde ik voorbij komen. Eindelijk waren we dan bij de deur maar de bouncer wilde er niks van weten. Net toen we op het punt stonden weg te gaan zei zijn collega, "just let them all in".

In de rij voor The Flaming Lips. Simon (Van der Heide, drummer van The Black Atlantic, red.) kreeg van iemand deze bril.

The Flaming Lips speelde ‘Yoshimi Battles the Pink Robots’ van begin tot eind.

Nieuwe gear uitproberen. Het mooie aan SXSW is dat iedereen daar iets aan het promoten is. Zo krijg je van alles: schoenen, kleren, zonnebrillen, tassen, bier. Helaas geen drumstel.

Niet te doen om in downtown Austin tijdens SXSW ergens een parkeerplek te vinden, laat staan één die je veilig genoeg acht. We parkeerden de bus daarom 's middags een heel eind weg van 6th Street. Toen we 's nachts rond drie uur terug kwamen was de bus weg en zagen we dit bord pas. Gelukkig kwamen we twee aardige mensen tegen met een grote pick-up truck. We sprongen achterin en werden bij onze slaapplek buiten de stad afgezet.

Onze vriendelijke taxi vertrok en we probeerden onze host voor de nacht te bellen om te vragen hoe het hek van het terrein open ging en wat het nummer was van haar appartement. Terwijl ze 5 minuten daarvoor nog wel reageerde was ze nu opeens niet meer te bereiken. Dan maar weer de stad in. Na een eind lopen kwamen we bij deze IHOP (International House of Pancakes).

Uiteindelijk belde onze host ons terug en konden we naar het appartement. We slopen in het donker naar binnen want er lagen al een paar mensen op de grond, op de bank en in de bedden die er waren. De twee huiskatten zagen hun kans schoon en verdwenen naar buiten. Geert ging ze achterna en sliep uiteindelijk ergens buiten waar hij de volgende ochtend weg werd gestuurd door een bouwvakker. De rest van ons sliep op de grond. De man van onze gastvrouw bleek uiteindelijk niet zo blij met dit slaapfeestje. De nacht daarop hebben we bij de buren geslapen. Even strugglen dus maar dan ook dit: een mega chill zwembad op het terrein!