Daar zitten we dan, met zo’n 250 man in een kerk van een paar eeuwen oud. Inmiddels omgetoverd tot speelklokkenmuseum en part-time podium voor bijzondere kunsten, zoals vanavond wanneer Spinvis met zijn band de photoplayer bespeelt. De photoplayer, het nieuwe paradepaartje van Museum Speelklok op de Steenweg, werd vroeger gebruikt om stomme films te voorzien van muziek. Het apparaat, dat eruit ziet als een enorme houten kast met allerlei touwtjes, instrumenten en pedalen, staat trots op het podium en wordt zacht verlicht.

Op een scherm naast het podium verschijnt een naam, met de hand geschreven op een iPad. We blijken terecht te zijn gekomen in een verhaal, waarin we de doden die ooit in deze kerk begraven lagen opnieuw een naam geven. Hanco Kolk, de verteller van de avond zegt: “Dit is Justine. Zo gaat zij eruit zien en dit is haar lied.” De band begint te spelen en Kolk tekent. Terwijl de tekening van Justine verschijnt op het scherm vult de zaal zich met de prachtige liedjes van Spinvis. Liedjes die een extra dimensie krijgen door de gekke geluiden die de photoplayer produceert. Door de avond heen worden er meer geesten tot leven gebracht, met namen die allemaal gelinkt zijn aan de liedjes van Spinvis.

Veel nummers van het nieuwe album, Tot Ziens, Justine Keller worden ten gehore gebracht. De avond wordt afgesloten met 'Wespen Op de Appeltaart' en 'Ik Wil Alleen Maar Zwemmen'. Het publiek verlaat de zaal met een grote glimlach en wordt in de foyer ontvangen door een vrolijk spelend draaiorgel. Een toepasselijke afsluiter voor een mooie avond.

Gezien: Spinvis, 10 november 2011 @ Museum Speelklok, Utrecht