Voormalig Pavement-zanger Stephen Malkmus heeft geen last van sterallures. Hij stond een uur voor zijn eigen show al rustig op het podium met de bevriende band Endless Boogie. Zijn eigen set begint zowaar vijf minuten te vroeg.

GEZIEN
Stephen Malkmus & the Jicks, Le Guess Who, Tivoli Oudegracht, 24 november 2011

MUZIEK
90's indie-icoon, the king of slack, die al jaren op de solotoer is. Het zal nooit meer worden wat het ooit was met Pavement, toch? En die band heeft hij na een succesvolle reünietour weer achter zich gelaten. Maar die nieuwe plaat Mirror Traffic, de vijfde alweer met The Jicks, is toch echt heel sterk. Het album werd geproduceerd door Beck en klinkt opgewekter dan Malkmus in jaren geklonken heeft.

PLUS
Oftewel: het liedje is weer terug. De set begint meteen met Senator, het meest besproken nummer van dat nieuwe album. Het is een pakkende uptempo song met een geestige en tegelijkertijd beladen tekst: "I know what the senator wants, what the senator wants is a blowjob", zingt Malkmus met speels genoegen. Het tweede nummer is misschien wel het sterkste liedje van Mirror Traffic, Brain Gallop. Net wat langzamer, met een dubbele lead gitaar en een sterke hook. "There's not much left inside my tank today", klinkt het, opvallend verstaanbaar voor de geboren mompelaar Malkmus. En met opvallend veel drive voor zo'n vermoeide tekst. Zo zijn er meer sterke momenten: single Tigers bijvoorbeeld, en oudje Jenny & The Ess-Dog, dat een minuut of tien gerekt wordt in een spectaculaire jam. Kijk hem gaan, Malkmus de anti-held, de non-muzikant die ondertussen verdomd goed gitaar speelt. De liefde voor Endless Boogie is wel te begrijpen: in zijn Jicks-werk stoeit Malkmus veel nadrukkelijker met de classic rock sound, al blijft het een 90s indie feel houden. Hij houdt zijn gitaar haast achter zich, of in rare poses, alles om het rockheldcliché te vermijden. Demonstratief links op het podium, om maar vooral de spotlights niet op te eisen.
 
MIN
Dit uur bevat ook minder indrukwekkende momenten. Tijdens de Pavement-reünie in 2010 verbaasde Malkmus met een haast smetteloze show in Paradiso. Al die culthits, zo goed gespeeld, en met een zeker plezier. Beter dan Pavement ooit klonk, zeiden mensen die het konden weten. Een week later op hun eigen All Tomorrows Parties was het al weer heel anders, slordig, met meer nummers die verzandden in een geluidsbrei. Het is alles of niets met die jongens, daar kwam het op neer. Vanavond met The Jicks wordt dat 'alles of niets' afgewisseld per nummer. Verschillende liedjes blijven toch een beetje hangen in stoere grooves zonder swing. De opgewektheid en de sterke melodieën van het laatste album zijn niet in het hele solo-oeuvre goed vertegenwoordigd. De band bestaat uit goede muzikanten, maar onopvallende karakters.

CONCLUSIE
Revolutionair en toonaangevend zal hij nooit meer worden, dat weet Stephen Malkmus zelf ook wel. En een zaal als Tivoli Oudegracht trekt hij anno 2011 ook niet meer vol. Mirror Traffic is bij uitstek het album waarmee hij zich neerlegt bij die feiten en zich focust op één ding dat hij heel goed kan: slordige indiepopliedjes spelen. Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het helemaal niet. Dat blijkt vanavond, als hij er deels in slaagt dat gevoel naar het podium te vertalen. The Jicks spelen met veel plezier, en losjes, bij momenten goed.

CIJFER:
7