De patio, eerder ingezet als kerkje op Motel Mozaique en Crossing Border, is op Noorderslag het toneel van de rijke oogst aan ingetogen soms rootsy songwriters die de laatste jaren opstond. I am Oak en The Black Atlantic komen nog, eerst treedt de Utrechtse singer-songwriter Bart van der Lee op. Zijn ouders zijn net terug verhuisd naar Indonesië, maar vanavond zijn ze erbij.

GEZIEN:
Bart van der Lee, Noorderslag, Patio, 15-01-11
 
MUZIEK:
Minimaal singer-songwriter spul met een donkere inslag. 
 
PLUS:
Over heel basaal gitaarspel zingt Van der Lee heel basale songs. Hij heeft een karakteristieke stem met een mooie donkere klankkleur, een wat brommende stem die zonder al teveel inspanning al druipt van de emotie. Death Will Surely Come en Runaway zijn uitstekende voorbeelden van zijn diep donker-melancholische zeggingskracht. De eerste is een zwartgallige song die de pijn voelbaar maakt en nu eens meerdere kanten heeft. Met Van der Lee die gekwetst zingt als de Utrechtse Cave.
 
MIN:
Die stem gebruikt hij wel wat te monotoon. Dat gebrek aan variatie is ook de voornaamste kritiek op zijn repertoire. Probeer die songs maar eens uit elkaar te houden. Zowat elk nummer gaat over iets 'groots'; een liefde, een vriendschap en is geschreven voor zijn ouders of vriendin. Goed dat Van der Lee er zoveel emoties in legt, maar je hoort dat te spaarzaam terug. Zeker omdat de teksten niet idioot diepgaand zijn en de Utrechter de meeste songs nogal eender speelt en zingt. Dan gaat 40 minuten nogal lang duren. Dat hoor en zie je ook aan het publiek, of het gebrek daar aan. Zo'n nummer als Like Father Like Son (een Alain Clark invloed?) is volstrekt inwisselbaar.

CONCLUSIE:
Maar Bart heeft wel veel van de vereiste ingrediënten in huis. Die stem is een wapen. Die boeit enorm en smeekt om daar meer mee te doen. Hij mag ook sommige songs meer kruiden en vooral meer variëren.
 
CIJFER:
5,5