The Neon Judgement is zondag de eerste act die de grote zaal van Tivoli weer vol laat lopen. Het duo maakt electronische muziek, maar zegt vooral beïnvloed te zijn door gitaarbands als Wire, Pink Floyd en Velvet Underground. Het is ook niet zo duidelijk waar Neon Judgement de mosterd vandaan haalt, want deze Belgen hebben de mosterd zelf heruitgevonden.
Begin jaren ‘80 trok The Neon Judgement de lijn die door Kraftwerk en later Suicide werd uitgezet door naar stevige dansmuziek die Electric Body Music (EBM) genoemd zou worden. Wat hen onderscheidt van andere EBM-pioniers als Front 242 en Nitzer Ebb is de kille sound in combinatie met het rockabilly gitaargeluid van gitarist TB Frank.
Vandaag spelen ze nummers van 1981-1984: de compilatie-lp met tracks uit hun meest relevante periode. De titel van de lp is ook een verwijzing naar het boek van George Orwell. TB Frank en Dirk DaDavo schreeuwen dan ook herhaalde kreten die het angstbeeld van een dystopie oproepen.
De passende soundtrack is er een van harde, kille beats aangevuld met live synths en gitaar. Vanaf opener The Fashion Party is het onmogelijk om stil te blijven staan. Dertig jaar na dato mag wel geconstateerd worden dat The Neon Judgement een aantal tijdloze klassiekers heeft gemaakt die hedendaagse navolgelingen als Adult, Terrence Fixmer en Tiga nog steeds het nakijken geeft. Vooraan het podium staat dan ook jong en oud door elkaar heen te dansen.
Net als de muziek is de podiumpresentatie vrij minimaal: alles in zwart en wit, twee stroboscopen en de twee Belgen die afstandelijk hun chants schreeuwen. Meer moet dat ook niet zijn, maar de twee lijken door hun jarenlange ervaring wel een beetje te relaxt te zijn geworden. Tijdens Nion gaat TB Frank nogal de mist in, maar blijft stoïcijns doorspelen. Aan het eind van het nummer lijkt hij pas door te hebben dat DaDavo zowat een halve maat eerder klaar is en vindt er even een lacherig overleg plaats, om zich vervolgens in laconiek Vlaams te verontschuldigen: "Ach, ’tis ook maar ‘ne versie hè."
TB Frank is ook wat nonchalant in zijn zang en geeft toe vooral zin te hebben om te gaan roken. Na het laatste nummer van 1981-1984 is hij dan ook rap van het podium. Een toegift had er misschien nog best ingezeten, maar het publiek heeft blijkbaar geen zin om daar een sigaret lang voor te gaan klappen. Zeker voor een band die er een inhoudelijke visie op nahield, mist The Neon Judgement vandaag de overtuiging. Lekkere mosterd dus, maar zonder pit.
Gezien: The Neon Judgement, 31 juli 2011 @ Tivoli