Silence is Sexy heeft de afgelopen jaren bewezen een van de betere Utrechtse bands te zijn. Met veel optredens, maar ook veel fans zette de band zijn stempel op de Utrechtse muziekscene. Met het succes van This Ain’t Hollywood wilde de band verder. Vier nummers van dit laatste album werden opnieuw opgenomen met het Cubaanse Royal Republican Orchestra.

Zanger Hendrik-Jan de Wolff en dirigent Sander Zwiep gingen afgelopen zomen naar Havana om met Cubaanse Royal Republican Orchestra vier nummers van This Ain’t Hollywood opnieuw op te nemen. De EP die al geruime tijd gratis te downloaden is, is nu ook als fysiek exemplaar verschenen. De eerste reacties zijn lovend en niet voor niets is dit album al 40.000 keer gedownload.

Voor veel muziekliefhebbers uit Utrecht hoeft er dus niets meer over dit album verteld te worden. Maar in een recensie hoort een mening. En helaas kan niets anders gezegd worden dan dat dit kostbare project niet aan de verwachtingen voldoet. Het is niet het genre. Een soortgelijke vertaling met orkest is recentelijk nog bijzonder goed vertaald door Serj Tankian. Helaas heeft Silence is Sexy dit niet zo goed voor elkaar gekregen in Cuba.

De vier nummers op This Is Hollywood hebben al hun energie verloren. Het omzetten van het geluid van een elektrische gitaar naar strijkers is ook niet altijd even makkelijk. Je zou echter verwachten dat een orkest voor een groots geluid kan zorgen, maar op deze EP komt dat helaas maar mager over. Het orkest lijkt vooral en alleen een beetje mee te spelen met de zang van De Wolff.

De strijkers spelen goed, maar wat ze spelen komt helaas niet over zoals je zou willen. Het geheel voelt aan alsof je naar een mislukte musical luistert waar echter wel veel geld in is gepompt om er iets moois van te maken.

Ook een mooi nummer als ‘Closing Titles’ verliest al zijn charme met het orkest. De originele versie is namelijk simpeler en gewoon veel mooier in al die eenvoud. Ook wanneer je vaker naar de EP luistert wil het niet lukken. Het is helaas ook geen cd waar je in moet komen voordat je hem kan waarderen. Het omgekeerde gebeurt daarentegen wel: je gaat je steeds meer storen aan het orkest en uiteindelijk zelfs aan de zang van De Wolff, iets wat met de band nooit zou gebeuren.

De echte liefhebber van symfonie zal het album misschien kunnen waarderen, maar voor wie verliefd werd op voorgaand werk van de band is het flink wennen dan wel teruggrijpen op This Ain’t Hollywood met de vertrouwde gitaarpartijen.