In hun korte leven hebben de drie mannen van Metro Mortale al heel wat bands en formaties versleten. Sheriff of Hong Kong, Let’s Go To Berlin en Bitter Lemon zijn slechts een paar namen uit de lange rij. Op dit naamloze debuut klinkt het trio vastberaden en grillig tegelijk.

De drie mannen lijken te verschillen als dag en nacht. Marnix Dorrestein met zijn lijzige rockstem en drammende gitaar, Willem Wits als eigenzinnige en dromerige drummer en Jelte Tuinstra als de ideale schoonzoon met een randje. In het spanningsveld van die karakters speelt het album zich af. Beginnend met Dorresteins serenade aan een onbeantwoorde liefde in ‘Living’. Het intro klinkt een beetje knullig, maar gelukkig schakelen ze snel over naar een Beatlesque poprocksong met bijpassende handclaps en koortjes. Met ‘Fool Me’ wordt goed doorgepakt, dit up-tempo pianonummer klinkt als een razend rammende Ben Folds begeleid door The Kooks. Tuinstra laat met zijn elastische stembanden de luisteraar alle hoeken van de kamer zien. Hij bewijst een zanger van kaliber en een vaardig songschrijver te zijn.

Daarna zakt het even in. Gas terug na een nummer als ‘Fool Me’ is verstandig, maar een volgend hoogtepunt blijft uit. ‘Corn Fields’ is lekker tegendraads met een stuwende baslijn en psychedelisch orgeltje, maar ‘Love Ain’t On Our Side’ is slechts een middelmatige ballade. Dan volgen wat Dorrestein liedjes en komt de stemming er met ‘For Weeks’ weer in. Wits doet met zijn wankele en dromerige stemgeluid in de slepende afsluiter ‘Let Me In’ denken aan Joram Tornij van Most Unpleasant Men.

Het album werd bij Dorrestein thuis opgenomen en is mooi, soms bijna glad geproduceerd. Metro Mortale houdt het over het algemeen kort en krachtig met nummers die niet veel langer dan drie minuten duren. Dat is slim en vooral knap als je bedenkt hoeveel kwinkslagen en wendingen de band in een liedje weet te stoppen. Een maatwisseling hier, een klavecimbelbruggetje daar: het gaat erin als zoete koek.

Het trio zegt op zoek te zijn naar het perfecte liedje en komt met ‘Fool Me’ heel dicht in de buurt. De rest van het album zwabbert nog te veel kanten op om in de roos te schieten, maar is interessant genoeg om de gemoederen bezig te houden. Luisteren naar het debuut van Metro Mortale is een band horen op weg naar volwassenheid. Hopelijk houdt deze formatie wat langer stand dan zijn voorgangers, want aan nummers als ‘Fool Me’ en ‘Living’ is te horen hoe grillig muzikaal talent resulteert in bijna perfecte popliedjes.

Luister naar een aantal nummers van het debuut van Metro Mortale op bandcamp.