The National is een van de meest prominente indierockbands van dit moment. De carrière van de band kent het verloop van een veenbrand. De New Yorkers hebben zo’n tien jaar nodig gehad om uit te groeien tot een band met een uniek geluid en een groeiende schare devote fans. Op dit moment, vlak na de release van het vijfde album High Violet, is de band Tivoli eigenlijk al ontgroeid. Het gevolg is een run op de schaarse tickets en een volle, verwachtingsvolle zaal.
Voorprogramma Broken Records treft Tivoli nog halfvol. De zeven man passen nauwelijks in de overgebleven podiumruimte tussen de spullen van de hoofdact. De Edinburghers wisselen gejaagde duivel-op-je-hielenfolk af met verhalende ballads. De wil tot grootse daden is er. Zanger Jamie Sutherland neemt de band met z’n haperende falset samen met drummer Andy Keeney in de songs op sleeptouw. Maar de liedjes verrassen niet. Te vaak klinken de vele instrumenten als een vormeloze brei waarin alleen nog akkoorden te herkennen zijn. Evenwel levert de gedrevenheid Broken Records de sympathie van het publiek op.
Als The National een klein uur later het podium opkomt, ontlaadt de zaal met applaus. Het verstilde ‘Runaway’ is de setopener. Zanger Matt Berninger hangt over zijn microfoonstandaard alsof hij zonder ter aarde zou storten en beweegt over het podium als een marionet. Hij oogt gesloten en onbereikbaar, onvoorspelbaar in zijn bewegingen en zingend met zijn ogen dicht.
De tweelingbroers Dessner flankeren Berninger. Songarchitect Bryce Dessner eist in het bandgeluid, net als zijn broer, een opvallend onopvallende rol op. De twee peilers onder de liedjes zijn de lage sonore stem van Berninger en het onnavolgbare drumwerk van Bryan Devendorf. De andere bandleden worden hierdoor in de livesetting effectief vrijgespeeld om de songs van dynamiek en kleur te voorzien. De band wordt daarbij vanavond bijgestaan door alleskunner Paddy Newsome en door een tweekoppige kopersectie.
‘Runaway’ zal het vertrekpunt blijken van een twee uur durende show van twintig nummers. De band komt moeizaam uit de startblokken. De uitvoering van de eerste serie songs klinkt plichtmatig en de bandleden lijken hun partijen te spelen zonder elkaar daarbij te vinden. Het breekpunt komt halverwege de set tijdens ‘Available’. Berninger springt de zaal in en zingt het nummer tussen het publiek. Het gebaar breekt het ijs tussen publiek en de band definitief. Na dit moment speelt The National ontspannen, vloeiender en intenser. En met zichtbaar plezier.
Het prachtig ingetogen ‘Sorrow’ wordt opgedragen aan de verliezende halve finalist Duitsland. In het stuwende ‘Apartment Story’ valt alles op z’n plaats. Het gestoorde ’Abel’, het levensgrote ‘England’ en meegezongen publieksfavoriet ‘Fake Empire’ sluiten het eerste deel van de set af op indrukwekkende wijze af. De toegift is het nieuwe, nog onuitgebrachte ‘You were a kindness’. De avond wordt afgesloten met het ontsporende ‘Mr. November’, dat de band de kans geeft om de remmen nog een laatste keer los te gooien.
Als het zaallicht aan gaat kan er geen misverstand over bestaan: The National heeft diepe indruk gemaakt. Zij die erbij waren zullen nog lang met warme gevoelens aan deze avond terugdenken.
Gezien: The National met support Broken Records, woensdag 7 juli @ Tivoli