Met drie Nederlandse optredens net achter de rug en een Amerikaanse tournee in het verschiet is wel duidelijk dat de ambities van het Schotse We Were Promised Jetpacks (WWPJ) verder reiken dan de Britse eilanden. WWPJ werd in 2003 opgericht in Edinburgh, maar opereert inmiddels vanuit thuisbasis Glasgow. Met doorzettingsvermogen en veel spelen in en rond Glasgow, weet de band in 2008 de aandacht te trekken van het FatCat-label, waarop in juni 2009 debuutalbum These Four Walls is uitgebracht. Een Amerikaanse toer is aanstaande, de Europese is gaande en EKKO is de plek waar het vanavond gebeurt.
Supportact The Stutters trappen af. De in Amsterdam gevestigde Deens/Britse band kende een ongeplande stop vanwege het vertrek van drummer Andreas Langhorn. De lege plek is echter opgevuld en het voorprogramma van WWPJ is het eerste grotere optreden sinds de break. The Stutters spelen rock in een punky variant die zowel geworteld is in de Amerikaanse indierock als in de Britse new-wave. De filosofie daarbij lijkt simpel. Punt gemaakt? Stoppen met spelen! Liedjes duren dan ook zelden langer dan drie minuten en worden in hoog tempo op het publiek afgevuurd. De Stutters zijn niet origineel. Maar dat is brood ook niet en toch is het erg fijn dat het gemaakt wordt.
Dan is het de beurt aan We Were Promised Jetpacks. De band kan inmiddels rekenen op fans die vooraan het podium staan en de eerste herkenbare flarden van songs luidkeels meezingen. Het publiek is jong, de band ook. Met een gemiddelde leeftijd van 21 jaar heeft WWPJ een opvallend volwassen album afgeleverd waarbij het zichzelf niet makkelijk heeft gemaakt. Zelfs het pakkende refrein van single Quiet Little Voices komt pas halverwege de song voor het eerst voorbij. Ook live doet de band geen concessies aan het publiek. WWPJ bestaat in essentie uit vier onopvallende Schotse jongens die stevige en energieke indierock neerzetten, grotendeels opgetrokken rond een stuwende ritmesectie. De band put daarbij uit dezelfde inspiratiebronnen als bands als Interpol en Block Party. Wat WWPJ brengt, is dansbaar en stilstaan doe je maar ergens anders.
WWPJ verrast echter het meeste als gas wordt teruggenomen en gitarist Michael Palmer meer ruimte krijgt om nummers met gitaareffecten of xylofoon in te kleuren en langzaam uit te bouwen. Het biedt zanger Adam Thompson bovendien de kans om zachter te zingen. De stem van Thompson is meteen ook het zwakke punt van WWPJ. De (kop-)stem van Thompson heeft een klein bereik, zodanig dat de mogelijkheden voor melodieën hierdoor hoorbaar beperkt worden. Hoge noten worden door Thompson niet of op karakter gehaald. Het risico dat WWJP-songs op elkaar gaan lijken, ligt hierdoor op de loer. Maar dat zijn deze avond details. WWPJ laat in EKKO zien dat het klaar is voor groot werk en laat een open sollicitatie achter naar een plek op een van de komende zomerfestivals.
Gezien: We Were Promised Jetpacks & The Stutters, zondag 17 januari 2010 @ EKKO