Eind vorig jaar verscheen :ankoku butoh:, het vijfde album van Faith and the Muse. En daar hoort natuurlijk een tournee bij: de afgelopen vijf maanden was de Amerikaanse formatie rond Monica Richards en William Faith live te bewonderen in Amerika en Europa en het optreden tijdens Summer Darkness vormde het spetterende sluitstuk van deze tournee.
Dat de groepsleden bijzonder goed op elkaar zijn ingespeeld, werd direct duidelijk: na enkele minuten Japans tromgeroffel waar Slagerij Van Kampen jaloers op zou zijn geweest (om precies te zijn de nummers ‘Harai’ en ‘Bushido’), verscheen zangeres Monica Richard heupwiegend als een moderne Cleopatra ten tonele. Met ‘She Waits By The Well’ slaagde ze er moeiteloos in het publiek in het goedgevulde Tivoli Oudegracht direct te betoveren. En toen de band vervolgens de opzwepende nieuwe single ‘Battle Hymn’ inzette - een intrigerende mengeling tussen oldschool darkwave en Japans taiko-gedrum (kumi-daiko, om precies te zijn), kon zelfs de meest gereserveerde en chagrijnige toeschouwer niet meer stil blijven staan.
Na vier liedjes van het nieuwe album was het tijd voor wat ouder werk: ‘Cantus’ (afkomstig van Annwyn, Beneath the Waves uit 1996), ‘Into My Own’ (te vinden op Richards’ solo-abum InfraWarrior uit 2006) en ‘Trauma Coil’ (van het debuut Elyria, 1994).
Tijdens het luisteren kon je je vergapen aan het bonte gezelschap dat door het leven gaat als Faith and the Muse: bosgodin Monica Richards, de imposante en in zwart pak gestoken behanenkamde William Faith, en tal net zo opmerkelijk uitgedoste muzikanten, onder wie violist Paul Mercer (die zo weggelopen leek te zijn uit een weelderig kostuumdrama) en de eveneens met stoere hanenkammen getooide Marzia Rangel (bas en cello) en Steven James (gitaar).
Na een bezwerend, bijkans sjamanistisch eerste half uur, werd het tijd om de gitaren om te hangen en ging het tempo en het volume omhoog toen William Faith de microfoon greep en de longen uit zijn lijf begon te schreeuwen. Na een handvol stevige gothrocknummers (‘Blessed’, ‘Sredni Vashtar’ en ‘Sovereign’, van zowel The Burning Season (2003) als ‘:ankoku butoh:’), nam Faith and the Muse afscheid van het enthousiaste publiek in Tivoli.
Je kunt er lang en breed over lullen, maar het optreden van Faith and the Muse was krachtig, uiterst professioneel en heel erg goed. Strak, overdonderend en met een charisma waar je u tegen zegt. De nadruk lag (logischerwijs) op het nieuwste album, maar de overige tracks waren precies goed gekozen, en bestreken het complete oeuvre van het inmiddels al zestien jaar bestaande Faith and the Muse.
Gezien: Faith and the Muse, zaterdag 14 augustus 2010 @ Tivoli