Op de MySpace van The Pleasure Principle is te lezen dat de muziek van deze band kan worden omschreven als ‘Britporn’. Waarom? De Europese Unie zou de term ‘Britpop’ de beschermde status hebben gegeven van Protected Designation of Origin (PDO), een eer die tot voor kort alleen Italiaanse kaasjes ten deel viel. De toon is gezet, we hebben hier in ieder geval niet te maken met een gotisch gezelschap met bijbehorend fatalistisch wereldbeeld.

Niet dat je die indruk zou krijgen als je hun debuut-EP getiteld PPEP beluistert. Het cd’tje staat vol opgeruimde poprock van het hoekige soort. Denk aan Bloc Party, maar dan met een knipoog à la  Art Brut. De vijf songs zijn zonder uitzondering pakkend. De sterren van deze plaat zijn gitaristen Manne Heijman en Koen Zinnemans, in de productie consequent links en rechts gemixt. De ruimte in de liedjes wordt door de aan elkaar gewaagde mannen fantasievol ingevuld. Soms geven ze met hun grappige of inventieve vondsten alvast fragmentjes van het refrein weg, andere keren gooien ze het liedje er totaal mee over de kop. Het grote aantal goede ideeën is zonder twijfel de kracht van PPEP.

Ook opvallend is voorman Yoram van Hees, maar dan op een andere manier. Of je kan wennen aan zijn stem is waarschijnlijk doorslaggevend bij de vraag of je The Pleasure Principe gaat waarderen. Van Hees heeft een nasaal stemgeluid waarmee hij monotoon over de muziek heen praat, daarbij lettergrepen over de noten uitrekkend. Hij balanceert daarmee op de delicate grens tussen praten en zingen. Dat is knap, maar niet per se verheffend, zeker niet als je luistert naar de gebrekkige Engelse dictie van de wel zeer eenvoudige teksten.

De band laat zichzelf voorstaan op energieke live-optredens, waarbij het doel is dat er gedanst wordt. Op 8 april 2010 wordt de EP in dB’s gepresenteerd: een mooie gelegenheid om zelf het eindoordeel te vellen.

 

 

Te zien: The Pleasure Principle, donderdag 8 april 2010 @ dB’s

N.B. de complete EP is gratis te downloaden op http://thepleasureprinciple.bandcamp.com