Wanneer de mannen van Yesterday’s Men het podium betreden, valt gelijk hun bijzondere kledij op. Ze zijn netjes gekleed in Victoriaanse stijl met bijpassende overhemden, al dan niet met strik. Zanger Dolf Smolenaers vertelt: “Wij brengen u verhalen van romantiek en verhalen van ons leven. Deze verhalen zijn misschien wel iets uitvergroot.”
Wat bij de muziek direct opvalt, is de theatrale manier van zingen van voorman Smolenaers. Hij lijkt overdreven aan te zetten bij het zingen waardoor hij een opera-achtig geluid creëert. Dit komt goed van pas bij de soms lange en dramatische uithalen. De zanger heeft een groot bereik met zijn stem, maar het is jammer dat zijn stijl van zingen niet altijd even natuurlijk overkomt. De muziek zelf verrast wel door de goed doordachte pianopartijen en invulling met interessante gitaarrifjes. Deze worden krachtig ondersteund door bas en drums en zo ontstaan er liedjes met een aardig rock-gehalte. Deze instrumentale combinatie doet denken aan Coldplay.
De heren brengen hun muziek en optreden met een knipoog en het is wel duidelijk dat ze met hun performance graag iets anders neerzetten dan veel andere bands. Ze slagen er dan ook in om vernieuwend te zijn. Maar soms waan je je als toeschouwer meer in de schouwburg dan bij een poppodium.
Dan is het tijd voor de popsensatie uit Amsterdam: Moss. De band heeft in september 2009 zijn tweede album Never Be Scared, Don't Be A Hero uitgebracht en kreeg zeer lovende reacties. De groep hoopt op een doorbraak in het buitenland en brengt het album na de zomer ook uit in Engeland.
Moss maakt de verwachtingen vanavond in een uitverkocht Tivoli de Helling meer dan waar en weet het publiek met zich mee te trekken. De indrukwekkende, zuivere zang van Marien Dorleijn komt helder boven het geweld van de gitaren en drums uit. De uptempo nummers worden afgewisseld met rustigere liedjes als ‘I Apologise (Dear Simon)’, dat enthousiast wordt ontvangen door het publiek. De muziek is ritmisch erg sterk en er zijn Afrikaanse invloeden te horen, zoals in de muziek van Paul Simon en Vampire Weekend. Ook de melodieuze invloed van de Beatles is terug te horen. Het enige minpuntje van de avond is de afstelling van het geluid, waardoor de bas en drums teveel overheersen. Desondanks zet Moss een geweldige show neer met mooie visuele effecten, geprojecteerd op de wand achter de band en op de bandleden zelf.
Na enkele nummers zet Dorleijn zijn bril af en even later blijkt waarom: al headbangend soleert hij op gitaar en zorgt hij samen met de band voor een muzikale climax. De band is goed op elkaar ingespeeld en de mannen hebben zichtbaar plezier in het optreden. Dan speelt de band als één na laatste nummer ‘I like the chemistry’ waarop De Helling nog eens goed uit zijn dak gaat.
Gezien: Moss + Yesterday’s Men, woensdag 14 april 2010 @ Tivoli de Helling