Een vreemde avond was het afgelopen vrijdag in Tivoli De Helling. Of beter gezegd; een vervreemdende avond. Dit was te danken (of te wijten) aan het aparte optreden van White Denim. Een groot gedeelte van het publiek verheugde zich op een leuk concert als begin van een avondje stappen, maar daar dacht het Texaanse trio anders over. De heren bleken verre van een muzikaal behangetje, maar dwongen De Helling met hun moordende tempo en afwisselende muziek tot aandachtig luisteren.
Eerst is het echter de beurt aan het Utrechtse Stairs To Nowhere. De band die eerder dit jaar veel media-aandacht kreeg door hun optreden in de gekraakte Vredenburg. Vanavond laat het viertal zien dat Stairs To Nowhere dit soort stunts in principe niet eens nodig heeft, omdat zij alle aandacht volledig verdienen met hun muziek. De band speelt een mix van indie en stevige punkrock en is niet bang om van de geijkte paden af te wijken. Toch strandt het geheel nooit in goedbedoelde vaagheid en zelfbenoemde virtuositeit, maar blijven de nummers als geheel fier overeind. Combineer dit met de juiste looks en een coole, maar enthousiaste podiumpresentatie en het is duidelijk dat deze heren het nog ver kunnen schoppen.
Ruim een half uur later is het tijd voor een band die het al ver geschopt heeft; het Amerikaanse White Denim. De band maakte eind vorig jaar indruk tijdens het festival London Calling (!) en mag zich sindsdien een grote naam in het alternatieve circuit noemen. Meteen vanaf de eerste tonen wordt duidelijk waarom. De strakke garagerock met een lekkere laag funk eroverheen ligt lekker in het gehoor en dwingt vrijwel iedereen in de zaal tot bewegen. Helaas blijkt al snel dat White Denim haar nummers als een lange medley speelt en dat zorgt voor een vervreemdend effect. Nergens een rustmoment voor band en publiek, nooit applaudisseren of even wat drinken. De Texanen eisen de volledige aandacht van het publiek en dat blijkt velen zwaar te vallen.
Na pakweg een half uur verzwakt bij diverse bezoekers de aandacht en neemt het geroezemoes in De Helling toe. Er wordt gegrapt of dit nou het eerste of tweede nummers is en de impact van het virtuoze muzikale spel van frontman James Petralli en consorten neemt af. Jammer, want dat White Denim muziek kan maken is vanavond al duidelijk geworden. Wat een sound, passie en beleving. De energie spat van het podium af, maar het publiek lijkt te murw gebeukt om het nog te merken. Het laatste gedeelte van de show gaat deels aan het publiek voorbij en zo eindigt een optreden dat zo goed begon toch nog enigszins in mineur. Jammer!
Gezien: White Denim & Stairs To Nowhere, vrijdag 11 september 2009 @ Tivoli de Helling