Bij binnenkomst is het nog rustig in Tivoli. Terwijl op de achtergrond de eerste band van de avond, Ghost Brigade, zich moeizaam door een slecht ontvangen set heen ploetert, drinken de eerste bezoekers een biertje. Het valt hen niet kwalijk te nemen dat er zo weinig oog (en oor) is voor Ghost Brigade, want de band stelt weinig voor. In deze metalsetting lijkt de band qua looks en sound meer op een soort van Nickelback dan op een serieuze metalband. Het is allemaal tam en braaf en op de spaarzame momenten dat de Finnen wat harder aanzetten, klinkt hun muziek vooral erg pretentieus.
Gelukkig is Ghost Brigade snel vergeten als het Zweedse Engel als tweede support act het podium betreedt. Hoewel de zanger tijdens de zuiver gezongen stukken soms bijna vrouwelijk klinkt, weet Engel wel indruk te maken op het Utrechtse publiek. De band weet elementen uit death metal en industrial samen te voegen tot een eigen sound. Engel is het beste te vergelijken met het eveneens Scandinavische Mnemic (van het vette ‘Deathbox’), maar dan meer in de metalhoek. Helaas blijkt het publiek vanavond toch echt voor het legendarische Paradise Lost te komen en is het na een aantal nummers drukker aan de bar en in de rookruimte dan voor het podium.
Rond half tien is het dan zo ver en komen de heren (zo mag je mannen van die leeftijd best noemen) van Paradise Lost op. Niet helemaal compleet, want gitarist Greg Mackintosh is in Engeland achter gebleven in verband met een ziektegeval in de familie. Gelukkig heeft zijn vervanger de partijen al goed onder de knie en begint de show aardig met ‘The Rise of Denial’ van het nieuwe album ‘Faith Divides Us - Death Unites Us’. Natuurlijk is de tour bedoeld ter promotie van deze laatste plaat vol doom-metal, maar helaas leunt het optreden vanavond ook te veel op het nieuwere werk. De zaal veert dan ook pas bij het derde nummer (‘Erased’) echt op en zo blijkt vanavond vaker dat het oudere werk van Paradise Lost beter in de smaak valt.
Nadeel van ‘Faith Divides Us - Death Unites Us’ is dat de plaat zo ontzettend clean klinkt. Nu de heren eindelijk weer het gothic-gebeuren achter zich laten maken ze helaas een plaat die zo belachelijk goed geproduceerd is dat het nauwelijks nog ruig klinkt. Sowieso blijkt de muziek van Paradise Lost de tand des tijds niet geheel te doorstaan. Het klinkt niet meer zo agressief en duister als tien jaar geleden toen ondergetekende met ‘Draconian Times’ op de walkman naar school fietste. Toch blijft duidelijk dat zanger Nick Foster en zijn band goede muzikanten zijn, maar dat hun geluid net als het publiek inmiddels wat verouderd zijn.
Gezien: Ghost Brigade, Engel & Paradise Lost, 11 november 2009 @ Tivoli