Vrijdagavond was het weer zo ver; het (bijna) jaarlijkse avondje Ane Brun in Utrecht. Voor een uitverkochte Tivoli vertolkte de Noorse singer/songwriter liedjes van diverse albums in de kale uitgeklede versie van haar laatste plaat ‘Sketches’. Dat een optreden van deze zangeres geen groots opgezet spektakel biedt is wel bekend, maar de vele bordjes die om stilte vragen tijdens de optredens benadrukken de rust en intimiteit van haar muziek nog meer.

Helaas voor support act Ed Laurie werken deze bordjes nog niet tijdens zijn optreden. Het publiek, voornamelijk smoorverliefde stelletjes van eind twintig, begin dertig, praten luid door zijn extreem rustige en eigenlijk ook wel extreem saaie folknummers heen. De Brit maakt echter vanavond op zijn gemakje het half uur dat hij op het Utrechtse podium heeft vol en het publiek is zijn optreden al vergeten voordat de beste man het podium verlaten heeft.

Na een iets te lange pauze is het rond half tien dan eindelijk de beurt aan Ane Brun. Hoewel de Noorse vrijwel elk jaar een Utrechts podium betreedt weet ze ook vanavond met groot gemak de grootste concertzaal van de domstad te vullen. Als de Noorse begint aan het eerste nummer van haar set (het werkelijk prachtige ‘My Lover Will Go’) blijkt het Utrechtse publiek de bordjes wel gezien te hebben. Als in een luidruchtige basisschoolklas wordt er naar elkaar geshhht. Het blijkt effect te hebben en vanaf dat moment kan iedereen in stilte genieten van de nummers die het midden houden tussen een ingetogen Björk, Teitur en Tori Amos. Vanavond begeleidt Brun slechts zichzelf op gitaar of piano en worden haar vocalen ondersteunt door een drietal Scandinavische nimfen waarvan er een soms ook cello speelt. Net als op haar laatste album is het dus puur en intiem wat de Noorse vandaag brengt.

Hoewel de stelletjes genieten van de nummers, die thuis waarschijnlijk op menig romantisch moment gedraaid worden, valt er toch wel iets op de show aan te merken. Ten eerste mag het optreden van Brun het woord show eigenlijk niet dragen. Niet dat ze het geheel op moet leuken met vuurwerk en grote videoschermen, maar dit is wel erg kaal en saai. De muziek an sich kabbelt verder zonder dieptepunten, maar ook te weinig echte hoogtepunten. Behalve het eerder gememoreerde openingsnummer steken ook de nummers ‘To Let Myself Go’, het pathetische 'Balloon Ranger' en 'Rubber & Soul' ver boven de verder vlakke set uit. 'Rubber & Soul' wordt vanavond gewoon als duet gespeeld, maar dan niet de van de Faeröer Eilanden afkomstige Teitur maar met het Utrechtse publiek. Tivoli neuriet hardop mee op de mooie, melancholische klanken van Ane Brun. Na een erg korte set spelen Brun en haar nimfen nog een paar nummers als toegift (waaronder een briljante cover van Cyndi Laupers ‘ True Colors’) en dan zit het er al weer op. Hoewel een zeer positief gevoel overheerst na het optreden hopen we toch dat als Ane Brun Utrecht volgend jaar weer bezoekt, dat met wat meer begeleiding zal zijn en het wat meer zal sprankelen.

Gezien: Ed Laurie, Ane Brun

Waar: Tivoli, 8 mei 2009