Brandende kaarsen, kerkklokken, een zangkoor en dreigend getrommel op drums die niet door mensenhanden worden beroerd. Op achtergrond verschijnen oude geschriften, botten en schedels; in de tempel van Tivoli lijkt wel een heidens ritueel aan de gang. Rosa Crux belichaamt de hang naar de Romantiek binnen de gothic cultuur; het verheerlijken van verleden, occulte symbolen en de natuur. Dat laatste wordt verbeeld in de Dans van de Aarde; twee naakte en met opgedroogde modder besmeurde vrouwen zitten geknield op een tafel in het publiek. Met woeste gebaren werpen ze bergen zand over zich heen.
De dreigende, vaak Middeleeuws aandoende darkwave, de door zanger Olivier Tarabo ontworpen machine die met echte drumstokken op de trommels slaat en vooral die kerkklokken vormen een spektakel van jewelste, maar met “slechts” anderhalf uur ombouwtijd schijnt dit nog een eenvoudige opvoering te zijn. Sommige shows vergen meer dan een dag om op te bouwen, en ook minder voor de hand liggende locaties is het gezelschap niet vreemd; thuis in het Franse Rouen zijn er wel eens ondergrondse opvoeringen in het nabijgelegen grotten- en spelonkencomplex.
Light-versie of niet; ook vijf jaar na de vorige (bijna identieke) uitvoering op dit festival is dit een indrukwekkende ervaring. De levende rat in de viool-aandrijvende tredmolen is nu echter vervangen door een filmpje van hetzelfde tafereel. De cynicus wijst wellicht op de goedkope symboliek die je ook bij de festivalmarkt op het Domplein vindt. En anders zijn die schedelvormige kandelaars ook nog wel via de bandsite te bestellen.
Die verandering in gemoedstoestand is voornamelijk te wijten aan het resterende deel van de avond. Alle sacrale schoonheid en mystiek wordt al na de laatste tonen weggevaagd door de dreunende pauzemuziek in afwachting van de afsluitende band van Summer Darkness; Suicide Commando. Een verschil als dag en nacht met het vorige gezelschap; schreeuwzang, rauw beukende beats en verre van dromerige visuals met pulserende harten in prikkeldraad en een naakt vrouwenlichaam vol teksten als 'hate me' en 'I'm not your servant'. En dat is maar het begin.
Confronteren en shockeren zijn de sleutelwoorden bij deze opgefokte Belgen. Onder begeleiding van de dreunende beats en het geschreeuw van Johan van Roy trekken de meest afgrijselijke beelden voorbij. Uitgemergelde lijken en gaskamers in de concentratiekampen, met ondertitels in het typisch gothische lettertype. Men staat er bij met een biertje en kijkt er naar. Gelukkig klinkt er nog een “no more fucking war” zodat we zeker weten dat het als aanklacht is bedoeld. En we dansen hierna weer vrolijk verder alsof we niets hebben gezien.
De projector en voice-over leren ons dat er elke veertig seconden iemand op de wereld zelfmoord pleegt. Met een versneld aftellend klokje beukt Suicide Commando deze boodschap bij Tivoli er in, met als conclusie dat er tijdens het “liedje” zes of zeven mensen een eind aan hun leven hebben gemaakt. Maar waarom zou je daarom juichen, zoals Tivoli doet?
Rosa Crux veinst in ieder geval nog enig intellectueel niveau, maar het nihilisme en rauwe beukwerk van Suicide Commando heeft de diepgang van een pannenkoek. Niet bepaald bevorderlijk voor het wegnemen van vooroordelen over het suïcidale gehalte van goths. Al bevestigen beide bands (en vooral Rosa Crux) een ander stigma; de visuals zijn belangrijker dan de muziek.
Gezien: Rosa Crux en Suicide Commando, zondag 9 augustus 2009 @ Tivoli Oudegracht