Aan alle goede dingen komt een einde. Dat moesten de Zweedse Hellacopters ook hebben gedacht toen zij na 14 jaar besloten om definitief de stekker uit het stopcontact te trekken. In deze periode profileerden zij zich als één van de aartsvaders van de Scandinavische rockscene. Hun eerste 2 platen (“Supershitty To The Max” en vooral “Payin’ The Dues”) bleken het startschot te zijn voor een ware vloedgolf van uitstekende Scandinavische bands (Turbonegro, The Hives). Deze revival beperkte zich niet alleen tot Noord-Europa, want ook in de rest van de wereld schoten de kickass R&R bands ineens als paddestoelen uit de grond (Danko Jones, Nashville Pussy en natuurlijk Eindhoven’s trots Peter Pan Speedrock). Tien jaar na het verschijnen van “Payin’The Dues” is deze tsunami echter tot stilstand gekomen. De meest bands zijn inmiddels gestopt of blijven zichzelf eindeloos herhalen, waarbij iedere nieuwe plaat als een fletse kopie van de vorige klinkt. The Hellacopters hebben wijselijk besloten om dit moment niet af te wachten en kondigden vorig jaar dan ook hun afscheidstournee aan. In het kader hiervan werd ook Tivoli aangedaan en voorprogramma Bloodlights mocht laten zien hoe het met de toekomst van de Rock & Roll gesteld is. Deze band werd in 2006 opgericht door een oudgediende uit de Scandinavische rockscene, ex-gitarist van Gluecifer Captain Poon. Vooruitgang heeft nooit echt hoog op het prioriteitenlijstje gestaan van een gemiddelde rockband en Bloodlights is daar het perfecte bewijs van. De band klinkt lekker energiek, maar is totaal niet origineel. Dat deze jongens kunnen spelen is overduidelijk, maar een geweldige cover van “New Rose” van The Damned legt meteen de vinger op de zere plek. Geen enkel nummer dat gespeeld wordt van hun titelloze debuutalbum, blijft echt tussen de oren hangen en het is dan ook onwaarschijnlijk dat zij ooit de “Rock Throne” (nummer van Gluecifer) van de Copters over zullen nemen. Daarna is het de beurt aan The Hellacopters om zichzelf nog één keer in het zonnetje te zetten. Daar hangt in het begin echter nog een vette wolk voor, want het geluid is matig en de nummers niet echt boeiend. Zijn dit nou de jongens die de rauwe Detroit sound uit de sixties combineerden met het allerbeste uit de punk en de jaren 70 glamrock ? Of zijn ze toch te laat tot het inzicht gekomen dat zij inmiddels een parodie van zichzelf zijn geworden ? Gelukkig is daar nog Ronthrose Heatman. Zodra deze gitarist van The Supersuckers het podium betreedt, flikkert het heilige vuur op en krijgt de band eindelijk de peper in de reet die het zo hard nodig heeft. Hierna is het publiek wakker geschud en laten de Zweden nog één keer zien hoe Rock & Roll gespeeld moet worden, Met moddervette riffs, glorieuze meebrulrefreinen en een testosteronspiegel waarvoor een gemiddelde Tour-renner een levenslange schorsing riskeert. Hun lijflied “(Gotta Get Some Action) Now !” is de perfecte afsluiter van deze avond. Met dit nummer hebben zij hun ultieme klassieker a la “Search And Destroy” geschreven en daarmee hun plaats in de Rock & Roll Hall Of Fame definitief veilig gesteld. De bandleden gaan ieder hun eigen weg en voor ons rest niets anders dan te wachten totdat er een nieuwe lichting jonge, hongerige bands aan de horizon verschijnt om het evangelie van de apostelen Angus, Iggy en Lemmy te prediken. In dit rijtje kunnen we vanaf nu ook The Hellacopters met een gerust hart toevoegen.