Dag 5, Valmez, 2 mei 2008 De plaats waar we vanavond spelen, is het dorp waar de band van Wotienke vandaan komt. De band heeft het er al de hele week over. Vandaag gaat het dak er af. De rit naar Valmez is in ieder geval al ongelooflijk mooi en rustgevend. Landweggetjes door heuvels met bossen en meertjes. Heel fijn. Als we aankomen bij het hotel in Valmez en we aan het inchecken zijn, zie ik op de prijslijst 'the big appartement' voor een niet zo’n 'big' prijs staan en vraag of deze nog vrij is. En ja hoor! Om ons rocksterrenimago nog overtuigender te doen lijken, gaan we er voor. En het is genieten! 'Uitgerust' en uitgelaten komen we bij de club aan waar we vanavond spelen. Ondre, de drummer wacht ons op. Hij heeft afgelopen nacht naar de Taxi-cd geluisterd en kent het liedje nu echt goed. Hij gaat weer mee doen vanavond. Het is duidelijk dat Valmez zeer speciaal is voor de jongens van de band, want ze zijn allemaal behoorlijk gespannen. Als we de zaal inlopen staan er weer allemaal stoeltjes. De Slowaakse band Longital is aan het soundchecken. Het klinkt veel belovend. Na onze soundcheck eten we snel wat en ontmoeten Daniel en Shina van Longital. Hele toffe mensen. Vlak voordat we op moeten, komt er backstage een oude rocker in een chique leren jas. Het is de promotor van de zaal. Wotienke legt uit dat hij eerst opgaat om de avond in te leiden en ons aan te kondigen. Just en ik staan klaar om op te gaan. Ik krijg de slappe lach als ik Just aankijk en de man hoor. Waar zijn we beland? Wat doen we hier? We gaan op. De zaal zit helemaal vol. Het is duidelijk dat het hele dorp is uitgelopen. De eerste drie liedjes spelen we heel klein en intiem. Het is spannend te ondervinden welke kant de avond op gaat. Na het derde liedje blijkt de stilte uit respect te zijn en niet uit onverschilligheid. Een paar grappen breken het ijs en het publiek en wij voelen ons op ons gemak. Vervolgens breekt bij het liedje daarop een snaar en wat volgt is een prachtig staaltje taalbarrière. Als ik de back-up gitaar wil pakken doet deze niks. We leggen uit aan het publiek dat we een technisch probleem hebben. Stilletjes hopen we nu op een reactie van Wotienke haar band, maar er gebeurt nog weinig. We zingen ondertussen een Nederlands versje dat het publiek zeer vermakelijk vindt. Ik praat door, terwijl Just nu naar achter is gesneld om aan Karl, de gitarist van de Wotienke band, zijn gitaar te vragen. Helaas begrijpt Karl het niet en Just krijgt een lach en twee duimen. Ook drummer Ondre weet niet wat Just bedoelt, omdat zij beiden backstage zaten en niets van de technisch mankementen mee hebben gekregen. Dan komt Wotienke, de reddende engel. Zij is vanuit de zaal naar de backstage gerend en duwt mij nu de prachtige Tsjechische Jolana-gitaar in handen en we kunnen weer door. We krijgen aan het einde van de show een zeer luid applaus. Naderhand worden er een hoop biertjes en gekke drankjes aangeboden die we graag in ontvangst nemen. We genieten van Longital en Wotienke. Ze breekt zoals beloofd de tent af. Het is fantastisch zo gelukkig te zijn. Joost