Dag 4, Olomouc, 1 mei 2008 Vandaag hebben we afgesproken met Wotienke in de ochtend op het prachtige plein in Olomouc. Mensen die er geweest zijn, weten waar ik het over heb. Zo niet, raad ik echt aan Olomouc een keer te bezoeken. Een heel mooi stukje historisch Europa. Vandaag is het een nationale feestdag in Tsjechië, Dag van de Arbeid. Na koffie en ontbijt met Wotienke en Honza, een vriend van Wotienke, besluiten Just en ik alvast naar ons hotel toe te rijden. We spelen vanavond in Breclav en slapen in Hodonin. Dit ligt vlak bij het drie-landen-punt Tsjechië-Slowakije-Oostenrijk. We slapen vanavond in een driesterrenhotel. Hoe vet is dat!?! Echter de ene ster is de ander niet, blijkt al snel. Als we het hotel binnenstappen, begin ik opeens te denken dat de sterren wellicht nog stammen uit het communistische tijdperk. Maar ach 'who fuckin’ cares?' We zijn op tour , hebben een fijne kamer en mogen vanavond weer spelen. En ik ben heel blij dat we een fijn toilet hebben, want het slecht zorgen voor mijn lichaam begint zich bij mij alweer te openbaren. Just en ik liggen een uurtje op bed en krijgen zoals elke dag een sms’sje van Wotienke als zij arriveren bij de locatie waar we optreden. Dan springen we a la Starsky & Hutch in de auto en snellen er naar toe, althans in theorie. We komen aan in Kafe Piksla in Breclav. De band is aan het opbouwen. Als ik naar Wotienke loop om haar te begroeten krijg ik plotseling een microfoon onder mijn neus geduwd. Wat ik van Tsjechië, Wotienke, muziek, wereldvrede en dergelijke vind? Een jonge journalist die een reportage over Wotienke aan het maken is, wil nu plotseling mijn mening. Als ik serieus antwoord probeer te geven is hij alweer weg, omdat hij iets anders interessants ziet. Wat jammer voor hem is, want anders had ik uitgelegd hoe we wereldvrede kunnen bereiken. Maar ja, eerst belangrijkere zaken. We gaan weer soundchecken. “One...two, ta-ha-ha”, oke, die doen het. Gitaar komt binnen en bas ook. Oke, we kunnen beginnen. Het blijft een hele rare gewaarwording met alleen twee gitaartjes op het podium te staan. Geen zware versterkers en te grote drumstellen. Gewoon uitpakken, wachten, rocken, inpakken, drinken, wegwezen. Dat is een verkorte versie van al onze avonden. Het café loopt langzaam vol. Als we opgaan, lopen enkele mensen naar de vloer voor het podium. Na het eerste liedje is het duidelijk wat voor avond het wordt. De mensen zijn vrolijk en uitgelaten. Wij praten vanavond veel tussen de liedjes. De sfeer is ontspannen zonder aan intensiteit in te boeten qua liedjes. Het hoogtepunt van het optreden is wanneer Just de drummer van Wotienke’s band, Ondre, uitnodigt om 'Are We Not Men' van Taxi met ons mee te spelen. Eerst twijfelt hij nog, maar zodra het publiek begint te schreeuwen om zijn naam is hij om. Het Tenacious D gehalte is nu zeer hoog. Microfoons worden in monden gestopt en het publiek schreeuwt om meer en vanavond krijgen ze ook meer. We gooien onze modeste correctheid overboord, nadat we de goedkeuring van Wotienke krijgen, en spelen nog een toegift. Het leven is een feest! Joost